Na uwzględnienie nie zasługuje zarzut błędnej wykładni art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polegający na niezasadnym przyjęciu, że wydatkowanie środków pieniężnych na zakup nieruchomości w celach mieszkaniowych w oparciu o umowę przedwstępną (w postaci zaliczki) może być uznane za wydatek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ustawy tylko wówczas, gdy

Związek, o którym mowa w art. 20 ust. 2 ustawy o VAT z 1993 r. nie musi być bezpośredni, a zatem wystarczające jest wykazanie, iż zakupy (i wynikający z nich podatek naliczony) chociaż pośrednio są związane ze sprzedażą opodatkowaną. Związek między zakupem usług budowlanych, a przyszłą sprzedażą mediów, energii i ciepłej wody ma charakter rzeczywisty, bowiem tak jak istnieje pewność, iż w przyszłości

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 O.p. zachodzi także wówczas, gdy organ podatkowy wydając postanowienie o stwierdzeniu niedopuszczalności odwołania, oceniając uprawnienia doradcy podatkowego, wnoszącego środek zaskarżenia po wypowiedzeniu pełnomocnictwa, nie zastosował przepisu art. 94 § 2 k.p.c. w związku z art. 137 § 4 O.p.

W aktualnym stanie prawnym przekazanie przez skarżącego bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem nie stanowi dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2007 r. pojęcie niewydanie interpretacji, użyte w art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej, nie oznacza braku jej doręczenia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14 powołanej ustawy.