Przepisy art. 33d, art. 33f, art. 33g O.p. w brzmieniu obowiązującym w 2006 i 2007 r. nie uprawniały organów podatkowych do odmowy przyjęcia zabezpieczenia ze względu na spodziewany upływ okresu przedawnienia.

Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej w sytuacji, gdy ETS w ramach swych kompetencji dokonuje między innymi interpretacji traktatów i wykładni prawa wspólnotowego, a orzecznictwo ETS powinno być uwzględniane przy interpretacji prawa krajowego opartego na prawie unijnym i ETS stwierdził niezgodność art. 97 ust. 5 u.p.t.u. z przepisami wspólnotowymi, to prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że przepis

W stanie prawnym obowiązującym od 1 lipca 2007 r. pojęcie "niewydanie interpretacji" użyte w art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej, nie oznacza braku jej doręczenia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14d powołanej ustawy.

W razie, gdy w wyniku wadliwej oceny przymiotu strony wnioskującej o wznowienie postępowania administracyjnego, doszło do wydania postanowienia o wznowieniu postępowania w trybie art. 149§ 1 k.p.a., to wznowione postępowanie wobec niedopuszczalności wznowienia z wniosku osoby nie będącej stroną, podlega umorzeniu na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.

Zaistnienie jednego ze zdarzeń przewidzianych w art. 59 § 1 pkt 1 - 9 Ordynacji podatkowej wyklucza możliwość wygaśnięcia zobowiązania podatkowego z pozostałych przyczyn. Nie może bowiem ponownie wygasnąć zobowiązanie podatkowe, które już nie istnieje.

Chociaż art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej nakłada na organ podatkowy ciężar dowodzenia określonych faktów, to nie nakłada on na organy podatkowe nieograniczonego obowiązku poszukiwania dowodów i nie zwalnia strony z powinności współudziału w realizacji tego obowiązku oraz, że sam fakt istnienia faktur, bez udowodnienia wykonania usług nie stanowi wystarczającej przesłanki określonej w art. 19 ust.

Nieuzasadnione jest stanowisko, że po upływie okresu przedawnienia, organ - wbrew interesowi prawnemu podatnika - może kształtować wielkość przedawnionego zobowiązania podatkowego "na jego korzyść", określając go w niższej wysokości niż kwota przez niego zapłacona. Sytuacja taka, w świetle ujemnej przesłanki procesowej określonej w art. 208 § 1 O.p. jest niedopuszczalna, chyba że postępowanie podatkowe

Obowiązkiem organów podatkowych jest wykazanie jakie wydatki zostały przez podatnika poniesione i, że te wydatki przekraczają wartość zgromadzonego mienia w danym roku podatkowym, natomiast obowiązkiem podatnika jest wykazanie, że to mienie zgromadził i, że pochodzi ono z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.

Trafnie uznał Sąd, po dokonaniu szczegółowej analizy art. 66 § 3 i § 4 pkt 1 oraz art. 1a pkt 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, że "każda wpłata na poczet należności objętych tytułem wykonawczym, stanowiącym podstawę zastosowania środków egzekucyjnych jest podstawą do ustalenia opłaty komorniczej". Sformułowanie dotyczące obowiązku jej uiszczenia przez wierzyciela na rzecz którego

Obowiązkiem organów podatkowych jest wykazanie jakie wydatki zostały przez podatnika poniesione i, że te wydatki przekraczają wartość zgromadzonego mienia w danym roku podatkowym, natomiast obowiązkiem podatnika jest wykazanie, że to mienie zgromadził i że pochodzi ono z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.