Z treści art. 168 § 2 Ordynacji podatkowej nie wynika, aby elementem koniecznym do merytorycznego rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty było wskazanie przez skarżącą konkretnej kwoty żądanej nadpłaty. Ani wskazany art. 168 § 2 Ordynacji podatkowej, ani żaden inny przepis takiego wymogu nie przewiduje.

Jeżeli z jakichś powodów doszło do utraty oryginału dokumentu źródłowego, ciężar wykazania prawidłowości odliczenia spoczywa na podatniku poprzez pozyskanie przede wszystkim duplikatu faktury.

Użyte w art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej pojęcie "niewydanie" oznacza brak doręczenia indywidualnej interpretacji podatkowej w terminie 3 miesięcy, liczonym od dnia otrzymania wniosku o jej wydanie, uznając, że w niniejszej sprawie uchybiono temu terminowi.

Przepis art. 72 o.p. jest bowiem przepisem prawa materialnego (definiującym pojęcie nadpłaty), a nie prawa procesowego, a zatem nie określa szczególnych warunków podania (pisma procesowego).

Warunki formalne składanych przez stronę podań nie mogą być dowolnie kształtowane według zapatrywania organu, lecz są określane przepisami prawa, tym samym formułowanie przez organ katalogu wymagań formalnych innych niż wymienione w art. 168 § 2 i 3 Ordynacji podatkowej co do złożonego przez skarżącego wniosku o stwierdzenie nadpłaty, wykracza poza przesłanki stosowania instytucji pozostawienia podania

Czynności wykonywane przez biegłego w postępowaniu sądowym, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i nie dotyczy ich wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 3 tej ustawy.

Organy podatkowe nie mają obowiązku dopuszczenia każdego dowodu proponowanego przez stronę, jeżeli dla prawidłowego ustalenia - procesowego odtworzenia stanu faktycznego adekwatne i wystarczające są inne dowody.