Przewodniczący jest obowiązany pouczyć o terminie i sposobie wniesienia środka odwoławczego obecnego przy ogłoszeniu wyroku doradcę podatkowego reprezentującego stroną /art. 140 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.

Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał prawidłowej wykładni art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym i nie nadał jego brzmieniu niewłaściwego znaczenia. Przepis ten wiązał prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony z nabyciem towaru lub usługi od innego podatnika. System ten jak wielokrotnie podkreślono w orzecznictwie i w literaturze miał na celu

W przepisach art. 36 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 37 ust. 3 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w żaden sposób nie można dopatrzyć się normy, nakazującej wyłączanie z podstawy opodatkowania kwoty odpowiadającej wysokości akcyzy zawartej w cenach zakupu nabytych samochodów.

W sytuacji, gdy sam płatnik postawił się w sytuacji nieprzewidzianej w ustawach podatkowych, nie ma podstaw prawnych do uznania go za podmiot uprawniony do wszczęcia postępowania, którego stroną może być osoba, na której zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych ciąży obowiązek podatkowy.

Od 1 stycznia do 31 sierpnia 2003 r. stosownie do brzmienia art. 24 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. 1999 nr 54 poz. 572 ze zm./ organ kontroli skarbowej nie był uprawniony po zakończeniu kontroli do wydania decyzji, a w postępowaniu kontrolnym stosowało się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./;

Jeżeli przyjąć, że podatnik prowadząc działalność gospodarczą wykonywał czynności polegające na osobistym świadczeniu usług projektowych na podstawie umów zlecenia i umów o dzieło, a czynności te wykonywał na rzecz osób prawnych, jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej lub przedsiębiorców, a nie wykonywał ich na rzecz ludności, to do przychodów tych miały zastosowanie zasady opodatkowania

W sytuacji zatem, gdy sam płatnik postawił się w sytuacji nieprzewidzianej w ustawach podatkowych, nie ma podstaw prawnych do uznania go za podmiot uprawniony do wszczęcia postępowania, którego stroną może być osoba, na której zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./ ciąży obowiązek podatkowy.