W świetle przepisów art. 190 u.p.p.s.a nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnia prawa ustaloną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Brak podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z wniesionych zarzutów odnoszących się do prawa procesowego, na podstawie unormowań którego ustalany, oceniany i przedstawiany jest stan faktyczny sprawy, w szczególności przebieg i wyniki postępowania dowodowego, czyni zasadną konstatację, że strona wnosząca skargę kasacyjną nie zakwestionowała w niej w sposób prawnie skuteczny ocen Sądu l instancji, który

W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej z powodu rażącego naruszenia prawa należy kierować się przede wszystkim gramatyczną wykładnią tego pojęcia, eliminując przy ocenie wystąpienia takiej kwalifikowanej wady decyzji elementów rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty.

Uprawnioną w stanie prawnym obowiązującym w 2000 r., jest taka wykładnia art. 19 ust. 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, według której dopuszczalne były dwojakiego rodzaju zachowania podatnika w sytuacji, gdy otrzymanie towaru lub wykonanie usługi nastąpiło później niż przed upływem miesiąca następnego po otrzymaniu