Skoro zachodzi sprzeczność pomiędzy wskazaną w skardze kasacyjnej podstawą naruszenia prawa materialnego, a uzasadnieniem tej podstawy, to Naczelny Sąd Administracyjny nie ma możliwości oceny trafności tego zarzutu. Rozpoznając skargę kasacyjną i będąc związany jej podstawami Naczelny Sąd Administracyjny nie może bowiem zastępować strony i sam wskazywać jaką w istocie formę naruszenia prawa materialnego

W sytuacji, gdy skarżący są w sprawie współuczestnikami materialnymi, zastosowanie ma art. 214 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, zgodnie z którym pismo wnoszone przez kilka osób, których uprawnienia lub obowiązki związane z przedmiotem zaskarżenia są wspólne, podlega jednej opłacie. Stosownie do tego przepisu

W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej z powodu rażącego naruszenia prawa należy kierować się przede wszystkim gramatyczną wykładnią tego pojęcia, eliminując przy ocenie wystąpienia takiej kwalifikowanej wady decyzji elementów rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty.

Brak podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z wniesionych zarzutów odnoszących się do prawa procesowego, na podstawie unormowań którego ustalany, oceniany i przedstawiany jest stan faktyczny sprawy, w szczególności przebieg i wyniki postępowania dowodowego, czyni zasadną konstatację, że strona wnosząca skargę kasacyjną nie zakwestionowała w niej w sposób prawnie skuteczny ocen Sądu l instancji, który