1. W sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli strona nie z własnej winy nie brała udziału w postępowaniu /art. 240 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. 2. Żaden przepis ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie zapewnia stronie udziału w procesie podejmowania decyzji

Późniejsze stwierdzenie niekonstytucyjności przepisu ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, który reglamentował działanie Sądu, w wyniku którego podjęto niekorzystne dla strony rozstrzygnięcie, nie stanowi podstawy do uchylenia tego orzeczenia w zwyczajnym postępowaniu odwoławczym.

1. Ewentualne wznowienie postępowania w sprawie będzie możliwe jedynie w postępowaniu administracyjnym, gdyż pytanie prawne skierowane do Trybunału dotyczy przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /t.j. Dz.U. 2005 nr 8 poz. 60 ze zm. art. 14a-14c/. Tymczasem art. 272 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270

Nie było potrzeby uzupełniania materiału dowodowego o dodatkowe wyjaśnienia, czy dokumentację skarżącej (art. 187 § 1 O.p.), a ustalenia faktyczne podjęte na podstawie akt sprawy zostały przez organy podatkowe dokonane bez przekroczenia uprawnienia wskazanego w art. 191 O.p. Stąd też uznać należy, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy Sąd l instancji nie miał podstaw do zastosowania art. 145 § 1

Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku stwierdził jednoznacznie, że w momencie wyrokowania istnieje decyzja rozstrzygająca odmiennie datę utraty przez podatnika statusu zakładu pracy chronionej, niż to przyjęto w decyzji administracyjnej ostatecznej, w oparciu o którą wydano przedmiotową decyzję podatkową. Okoliczność ta stanowi zatem przesłankę wznowienia postępowania podatkowego, nie była natomiast

1. Tylko w sytuacji, w której sąd, którego orzeczenie zaskarżono, przeprowadzałby dowód uzupełniający z dokumentów, obowiązujący byłby do odpowiedniego stosowania podczas oceny dokumentów, zasady ich swobodnej oceny, o której mówi art. 233 par. 1 Kpc. 2. Dowody, których wojewódzki sąd administracyjny nie dopuścił do uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów, nie były przedmiotem badania