To, że przepis art. 102[2] ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ wyłącza stosowanie art. 52 par. 3 i 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ w sprawach, o których mowa w rozdziale 10 ustawy o samorządzie gminnym, oznacza tylko tyle, że w tych sprawach nie stosuje się wezwania

Stanowisko organu administracji publicznej właściwego w sprawach ochrony zabytków dotyczące ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu objętego tą ochroną wyrażone w postanowieniu tego organu musi być szczegółowo uzasadnione. Zwłaszcza gdy w postępowaniu administracyjnym organ dopuścił dowód z kilku opinii rzeczoznawców, których treść i wnioski są rozbieżne, organ zajmujący stanowisko w

1. Brak określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego granic terenów pod budowę obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2.000 m2 czyni taki plan - choć niekoniecznie w całości - naruszającym normę art. 15 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 80 poz. 717 ze zm./, co sąd pierwszej instancji zasadnie zauważył,

Brak szczegółowego odniesienia się w uzasadnieniu wojewódzkiego sądu administracyjnego do niektórych zarzutów poniesionych w skardze do tego sądu, a uznanych przez Naczelny Sąd Administracyjny za nieuzasadnione, nie stanowi naruszenia prawa, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Artykuł 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ ma zastosowanie do wszystkich nagród związanych ze sprzedażą premiową, zarówno tych mających związek z wykonywaną działalnością gospodarczą, jak i nie mających z nią związku. Nie ma żadnych podstaw, aby z zakresu znaczeniowego nazwy "nagrody związane ze sprzedażą premiową

1. O rażącym naruszeniu prawa można mówić, gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono albo wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem albo uchylono obowiązek. 2. Zakład w myśl art. 5 ust. 1 Umowy z dnia 6 kwietnia 1976 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa

W sprawie nie może budzić wątpliwości, że materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia Izby Skarbowej był przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który nie uznaje za koszty uzyskania przychodów nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub