Zgodnie z regulacją art. 230 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ w danej instancji pobiera się wpis stały lub stosunkowy. Pismami tymi są skarga, skarga kasacyjna, zażalenie i skarga o wznowienie postępowania. W sprawach, w których przedmiotem zaskarżenia nie są należności pieniężne pobiera się wpis stały. Stosownie do

1. Przez możliwość istotnego wpływania na wynik sprawy /art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ należy rozumieć prawdopodobieństwo oddziaływania naruszeń prawa procesowego na treść orzeczeń. W tej kategorii podstawy uchylenia mieści się brak należytej staranności wykazywany przez organy podatkowe

Stwierdzić należy, że w świetle art. 194 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ bezprzedmiotowymi, a przez to niedopuszczalnymi, są takie zażalenia, które wniesione zostały w sytuacji, gdy nie podjęte zostało postanowienie, które mogłoby stanowić przedmiot zaskarżenia.

Przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Rezygnacja jedynego wspólnika z wypłaty należnej dywidendy, poprzez przekazanie zysku na fundusz rezerwowy Spółki

Powołanie się w skardze kasacyjnej jedynie na przepis, który określa jej wymogi formalne /art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, jest błędem, który powoduje, że skarga podlega odrzuceniu.

Zbiór informacji technicznych objętych umową zawierał cechy wskazujące, iż można je było uznać za informacje typu "know-how". Wskazuje na to bowiem ich niejawny charakter, gdyż nie były one powszechnie znane, ani łatwo dostępne. Informacje te były istotne, a co za tym idzie ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową, a także możliwe do zidentyfikowania, ponieważ opisane

O zakwalifikowaniu danego wydatku remontowego do kosztów uzyskania przychodów decyduje zamiar podatnika, który na tle okoliczności sprawy można uznać za realny. Organy prowadzące postępowanie braku takiej realności jednak nie wykazały. Mogły to uczynić kwestionując na przykład istnienie źródła przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W świetle art. 22 ust. 1 ustawy

1. Sąd administracyjny I instancji w sposób prawidłowy odczytał znaczenie normy § 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17.01.1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niemateialnych i prawnych, uznając, iż skoro w postępowaniu podatkowym ustalono, że jedynie część budynku biurowego była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, to odpisów amortyzacyjnych