Orzeczenia

Orzeczenie
12.12.2005

Fundacja jako organizacja społeczna może na podstawie art. 33 par. 2 w zw. z art. 25 par. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ zgłosić udział w postępowaniu sądowym w charakterze uczestnika postępowania w sprawie dotyczącej interesu prawnego innej osoby.

Orzeczenie
09.12.2005

Sąd dokonuje kontroli działalności organu pod względem jej zgodności z prawem /art. 1 par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269/, nie kształtuje natomiast bezpośrednio swymi orzeczeniami sytuacji prawnej stron postępowania administracyjnego. Z uwagi na powyższe Sąd nie mógł stosować /bądź nie stosować/ art. 128 ustawy z dnia 19 lipca 2001

Orzeczenie
09.12.2005

W stanie prawnym obowiązującym przed 15 lutego 2002 r. uzależnianie możliwości ustalenia opłaty adiacenckiej od obowiązywania w dacie dokonywania podziału nieruchomości uchwały rady gminy ustalającej stawki procentowe tej opłaty w sytuacji, gdy do wydania takiej uchwały rada gmina nie posiadała żadnych uprawnień, a co za tym idzie uchwała taka byłaby pozbawiona podstawy prawnej, nie znajduje żadnego

Orzeczenie
09.12.2005

Podnosząc jedynie zarzut naruszenia przepisów o postępowaniu wniesiono alternatywnie o uchylenie zaskarżonego wyroku bądź o jego uchylenie i rozpoznanie skargi. Zauważyć należy, iż ten ostatni przypadek może mieć jedynie miejsce w sytuacji, gdy sąd stwierdzi wyłącznie naruszenie prawa materialnego. Jednak skoro sąd jest związany granicami skargi kasacyjnej, to nawet gdyby zaskarżony wyrok był wydany

Orzeczenie
09.12.2005

Brak w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia przez sąd przepisów postępowania powoduje, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest stanem faktycznym stanowiącym podstawę wydania zaskarżonego wyroku.

Orzeczenie
09.12.2005 Obrót gospodarczy

W sprawie dotyczącej rejestracji pojazdu zarówno organy administracji publicznej jak i sąd administracyjny nie mogą zajmować się oceną istnienia dobrej wiary jednej ze stron umowy zawieranej w przekonaniu, że jest ona czynnością przenoszącą jego własność, gdyż te sprawy należą do właściwości sądu powszechnego.