W stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2000 r. dla uznania danego towaru za używany nie było konieczne aby przewidziany w art. 4 pkt 7 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ półroczny okres używania musiał dotyczyć podatnika dokonującego sprzedaży tego towaru; towar ten mógł być używany także przez inne podmioty

Nie można uznać, by wystarczającą podstawą do przyjęcia, że zaległości podatkowe istniały była adnotacja pracownika organu podatkowego. Ani z tej adnotacji nie wynika czego dotyczyły te zaległości, ani też z czego one wynikały .O tym, że w momencie złożenia wniosku o zwrot podatku istniały rzeczywiście zaległości nie świadczy także fakt złożenia przez skarżącą wniosku o rozłożenie na raty zaległości

Wykładnia dokonywana w uchwałach Naczelnego Sądu Administracyjnego ma charakter indywidualnie wiążący, gdy dotyczy to podjętych w następstwie wniesienia tzw. konkretnych pytań prawnych. Jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego, ma obowiązek przedstawić zagadnienie prawne odpowiedniemu składowi Naczelnego

Niepodniesienie lub nieskuteczne podniesienie zarzutu naruszenia przepisów postępowania oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest ustaleniami faktycznymi Sądu pierwszej instancji a więc dotyczącymi niewykazania w sprawozdaniu celu na jaki przeznaczono darowiznę oraz co do możliwości odliczenia darowizny nie wcześniej niż po otrzymaniu sprawozdania. W tej sytuacji z tych właśnie powodów

Przepis art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie zwalnia od podatku świadczeń pracodawcy stanowiących zwrot pracownikowi kosztów dojazdów do pracy, a zatem, skoro takie świadczenie, wypłacane policjantowi zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./, obciąża pracodawcę,

Pobyt skarżących za granicą nie może być uznany za podstawę do odroczenia rozprawy kasacyjnej w świetle art. 193 w zw. z art. 109 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, gdyż nie można jej uznać za przeszkodę, której nie można przezwyciężyć.

Wstrzymanie wykonania czynności egzekucyjnych byłoby możliwe w przypadku zaskarżenia postanowienia o nałożeniu grzywny, stosownie do przepisu art. 61 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, który umożliwia wstrzymanie wykonania aktu lub czynności po przekazaniu skargi sądowi.

W świetle art. 175 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ przymus adwokacko-radcowski nie obejmuje prokuratora w stanie spoczynku.

1. Ze sposobu sformułowania ust. 6 art. 14a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wynika, że ustawodawca nie dopuszcza możliwości skorzystania przez podatnika z przywileju określonego w tym przepisie w sytuacji, gdy nie wpłacił on uprzednio zadeklarowanej kwoty zobowiązania w pełnej wysokości. Przepis ten zawiera więc jeden