W świetle przepisu art. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. 1993 nr 11 poz. 50/ opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie tylko taka usługa, dla której odpłatność stanowi element konieczny stosunku prawnego, na podstawie którego jest wykonywana /czyli takiego, bez którego umowa ta nie doszłaby do skutku/, bądź o ile strony

1. Do stosowania zerowej stawki podatku od towarów i usług przy wykonywaniu usług finansowanych z bezzwrotnej pomocy zagranicznej konieczne było zarejestrowanie umowy w Komitecie Integracji Europejskiej. Wymóg ten dotyczył nie tylko głównych wykonawców, ale także podwykonawców. 2. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej zdaje się wynikać pogląd jej autora, iż umowa podwykonawcza nie jest objęta warunkiem

Jednym zgłoszeniem wzoru przemysłowego można objąć elementy składowe /odrębne postaci wytworu/ mające wspólne cechy istotne, w których wzór jest zawarty.

Przepis art. 250 par. 3 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /t.j. Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802/ nie stanowi podstawy do żądania zwrotu odsetek wyrównawczych z odsetkami.

Na podstawie art. 15 ust. 4c ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ podstawa opodatkowania w imporcie towarów obejmuje koszty transportu do pierwszego miejsca przeznaczenia w kraju, a nie koszty jedynie związane z transportem, dotyczące czynności w porcie docelowym, nawet wówczas, gdy mają charakter nieunikniony /np. koszty

W świetle art. 60 w zw. z art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, za skuteczne uznać należy wycofanie przez pełnomocnika Spółki skargi kasacyjnej w części dotyczącej zarzutów naruszenia materialnego prawa podatkowego; w takiej sytuacji Naczelny Sąd Administracyjny rozpatruje skargę kasacyjną w pozostałym zakresie.

Postawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3, art. 13 pkt 8, art. 14 ust. 1 i ust. 3 pkt 2 oraz art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ przez uznanie za przychód określonych kwot nie może odnosić się do podatku od towarów i usług, gdyż pojęcie przychodu jest istotne dla ustalenia podstawy

Strona sama pozbawiła się prawa do obrony poprzez niezastosowanie się do wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi. Takie działanie strony eliminuje możliwość zastosowania art. 183 par. 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.

W stanie prawnym obowiązującym w 1997 r. stanowiące przedmiot opodatkowanej działalności gospodarczej podatnika podatku od towarów i usług: nabywanie samochodów osobowych, dokonywanie w nich określonych zmian i przeróbek a następnie odsprzedaż kwalifikowana w samoobliczeniu wymienionego podatku jako sprzedaż samochodów ciężarowych nie uchylały prawa do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego

Organ rozstrzygający na podstawie art. 48 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ winien wziąć pod uwagę, ustalić i rozważyć również sytuację podatnika powstałą na skutek odmowy umorzenia części zaległości podatkowej i w wyniku postępowania dowodowego przy czynnym współudziale strony, jeżeli decyduje się na rozłożenie całości zaległości na

1. Przepis art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w 2001 r. zachował moc w niniejszej sprawie, a wcześniej stanowił on, iż podstawę do obliczenia podatku stanowi dochód, po odliczeniu kwot, wydatków poniesionych w roku podatkowym na budowę własnego lub stanowiącego współwłasność budynku mieszkalnego

Z przepisu art. 243 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ wynika, że prawo pomocy może być przyznane na każdym etapie postępowania i nie ogranicza prawa strony do jednokrotnego wystąpienia z wnioskiem. Złożenie ponownego wniosku może być np. spowodowane zmianą sytuacji finansowej skarżącego, która uległa znacznej