Samochód marki Renault Kangoo sprowadzany do Polski z homologacją ciężarową musi być przez celników uznany za ciężarowy. Nie można naginać rzeczywistości i uznawać go za limuzynę.

Z treści art. 65 par. 4 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /t.j. Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./ wynika, że zastrzeżony w tym przepisie termin dotyczy wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, gdyż do kompetencji tego organu należy weryfikacja wadliwego zgłoszenia celnego. Przepis ten nie wymaga, by decyzja wydana na jego podstawie była decyzją ostateczną.

Obywatel nie może się domagać, ażeby sąd administracyjny nakazał wojewodzie wezwać wójta do zaprzestania naruszania prawa. Z takiej możliwości stworzonej przez art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ może skorzystać jedynie gmina lub związek międzygminny, a nie osoba fizyczna.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./: "Zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku lub kwotę zwrotu podatku naliczonego przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba, że urząd skarbowy lub organ kontroli skarbowej określi je w innej wysokości". Druga część zacytowanego

Art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ przewidywał możliwość zakwestionowania przez urząd skarbowy jedynie wysokości deklarowanego zobowiązania lub kwoty zwrotu różnicy podatku, a nie formy zwrotu tej różnicy.

Przepis art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ ma zapobiegać podwójnemu opodatkowaniu, by ta sama czynność - usługa transportu drogowego świadczona przez zagranicznego podatnika na terytorium Polski - nie podlegała opodatkowaniu z jednej strony jako świadczenie usługi /podatnikiem jest wtedy zagraniczny przewoźnik

Postępowanie dowodowe przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w granicach określonych w art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ służyło ocenie zgodności zaskarżonego aktu /czynności/ z prawem, a nie dokonywaniu ustaleń faktycznych stanowiących podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy załatwionej zaskarżonym aktem.