Pełnienie służby w jednostkach wymienionych w art. 13b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i innych służb tworzy domniemanie faktyczne, że była to służba na rzecz totalitarnego państwa, a ciężar obalenia tego domniemania spoczywa na ubezpieczonym. Natomiast art. 15c ust. 3 tej ustawy, przewidujący obniżenie emerytury do wysokości przeciętnej emerytury

Nieprzyznanie fachowego pełnomocnika z urzędu lub brak pouczenia o celowości jego ustanowienia może być kwalifikowane jako powodujące nieważność postępowania wskutek pozbawienia strony możności obrony jej praw tylko wówczas, gdy kumulatywnie spełnione są dwa warunki: po pierwsze, strona swoim zachowaniem wykazuje nieznajomość reguł postępowania lub nieporadność, a po drugie, przy faktycznym lub prawnym

Wprowadzenie przez pracodawcę kryteriów doboru pracowników do zwolnienia opartych na mechanizmie punktowej oceny nie zwalnia go od obowiązku wykazania, że przyznana pracownikowi liczba punktów była wynikiem obiektywnej i sprawiedliwej oceny; w razie sporu ciąży na pracodawcy obowiązek wyjaśnienia liczby przyznanych punktów w ramach poszczególnych kryteriów ocennych, w przeciwnym razie nie można uznać

Regulamin pracy, który w zakresie systemu i rozkładu czasu pracy ma charakter blankietowy i odsyła do następczych uzgodnień z przedstawicielami zakładowych organizacji związkowych, nie spełnia wymogów określonych w art. 150 § 1 k.p. oraz art. 104¹ § 1 pkt 2 k.p. W przypadku funkcjonowania u pracodawcy wielu zakładowych organizacji związkowych, uzgodnienia dotyczące systemu czasu pracy stanowiące integralną

Dyskryminacja w zakresie wynagrodzenia nie zachodzi, gdy pracownik porównuje swoją sytuację do hipotetycznej sytuacji innego pracownika, który gdyby został przeniesiony na jego stanowisko, otrzymywałby wyższe wynagrodzenie, przy czym prace jednakowe w rozumieniu art. 183c § 1 k.p. to prace takie same pod względem rodzaju, kwalifikacji, warunków świadczenia oraz ilości i jakości, a sama tożsamość nazwy

Jeżeli w składzie sądu uczestniczy sędzia powołany na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej ustawą z 2017 r., narusza to standard niezawisłości sądu, co stanowi nienależytą obsadę sądu i uzasadnia uchylenie wyroku z powodu bezwzględnej przyczyny odwoławczej.

Sąd Najwyższy uznał podwójne skazanie M. M. za ten sam czyn za naruszenie zasady ne bis in idem, co skutkowało uchyleniem wyroku oraz umorzeniem postępowania, obciążając kosztami procesu Skarb Państwa.

Sąd Najwyższy uchylił wyrok utrzymujący obowiązek naprawienia szkody, uznając, że wynikające z apelacji uwzględnienie naprawionych szkód wymaga korekty wyroku, w celu uniknięcia niesprawiedliwości i nienależnych korzyści po stronie pokrzywdzonych.

Sąd Najwyższy uznał, że warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej powyżej jednego roku jest niedopuszczalne, gdy sprawca nie był uprzednio karany, i uchylił orzeczenie Sądu Rejonowego w tym zakresie, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Liczbę 20 zatrudnionych pracowników, warunkującą zastosowanie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, ustala się na dzień podjęcia przez pracodawcę pierwszej czynności zmierzającej do zredukowania liczby pracowników na skutek wystąpienia przyczyn niedotyczących pracowników (również na zasadzie

Konflikt personalny jako przesłanka niecelowości przywrócenia do pracy na podstawie art. 45 § 2 w związku z art. 56 § 2 k.p. musi być zawiniony przez pracownika, dotyczyć funkcjonowania stosunku pracy oraz mieć taki charakter i natężenie, że reaktywowanie stosunku pracy czyniłoby go dysfunkcjonalnym. Nie stanowi podstawy do odmowy przywrócenia do pracy konflikt o podłożu korporacyjnym między wspólnikami

Stawka dzienna grzywny za przestępstwo skarbowe nie może być niższa od jednej trzydziestej minimalnego wynagrodzenia. Naruszenie tej reguły jest podstawą do uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy w zakresie kary.

Na przedsiębiorcy posiadającym koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą ciąży obowiązek sprawozdawczy wynikający z art. 30 ust. 2 uBBC niezależnie od faktycznego wprowadzenia paliw do obrotu. Niezłożenie w terminie sprawozdania skutkuje nałożeniem kary pieniężnej.

Likwidacja pracodawcy w rozumieniu art. 411 § 1 k.p. w związku z art. 177 § 4 k.p., wyłączająca szczególną ochronę pracownicy przed wypowiedzeniem umowy o pracę w okresie urlopu macierzyńskiego, wymaga przeprowadzenia formalnego postępowania likwidacyjnego zgodnie z przepisami właściwymi dla danej formy prawnej pracodawcy (likwidacji podmiotowej) oraz faktycznego i trwałego zakończenia prowadzenia

Sąd Najwyższy uchyla wyrok Sądu Okręgowego z powodu rażącego naruszenia przepisów procesowych, wskazując na konieczność pełnego rozpoznania wszystkich zarzutów apelacji przy ponownym rozpoznaniu sprawy w Sądzie Okręgowym.

W postępowaniu nakazowym, kara grzywny nie może przekroczyć 200 stawek dziennych zgodnie z art. 502 § 1 k.p.k.; orzeczenie grzywny w wyższej wysokości stanowi rażące naruszenie procedury, co uzasadnia uchylenie części wyroku dotyczącej kary i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Brak prawidłowego doręczenia zawiadomienia o terminie rozprawy oskarżonemu narusza jego podstawowe prawo do obrony, uzasadniając konieczność uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy przez sąd pierwszej instancji.

Uchybienie w postaci rażącego naruszenia art. 93 § 2 k.p.w. skutkowało uchyleniem wyroku nakazowego i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, z uwzględnieniem właściwej kwalifikacji z art. 95 § 1 k.w. zamiast art. 94 § 1 k.w.

Skład orzekający sądu nie może być uznany za ustanowiony zgodnie z wymogami konstytucyjnymi, jeżeli w jego składzie zasiada sędzia powołany w wadliwej procedurze przed KRS ukształtowaną ustawą z 2017 r. Prowadzenie postępowań przez takie składy skutkuje uchyleniem orzeczeń z uwagi na nienależytą obsadę.

Uchybienie w postaci nienależytej obsady sądu, spowodowane udziałem sędziego powołanego przez KRS ukształtowaną w trybie ustawy z 2017 r., stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, skutkującą uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrok Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim z dnia 21 marca 2024 r., sygn. II K 507/23, w części nieorzeczenia obligatoryjnych środków karnych wobec D.S. skazanego z art. 202 § 3 k.k. i art. 202 § 4a k.k., został uchylony z uwagi na rażące naruszenie prawa materialnego, z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Wniosek strony o rozpoznanie sprawy na rozprawie, złożony w apelacji lub odpowiedzi na apelację zgodnie z art. 374 zdanie drugie k.p.c., jest dla sądu odwoławczego wiążący i nie podlega merytorycznej ocenie. Rozpoznanie sprawy przez sąd drugiej instancji na posiedzeniu niejawnym pomimo złożenia przez stronę wyraźnego wniosku o przeprowadzenie rozprawy stanowi naruszenie przepisów postępowania skutkujące

Rażące naruszenie art. 500 § 1 i 3 k.p.k. przez wydanie wyroku nakazowego pomimo wątpliwości dotyczących okresu czynu skłoniło Sąd Najwyższy do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Kara zamieniona na areszt w wyniku kontrawencjonalizacji przestępstwa nie podlega połączeniu w wyroku łącznym. W razie błędnego połączenia kar, zaskarżony wyrok łączny podlega uchyleniu i ponownemu rozpoznaniu.