Brak wniosku o ściganie przez osobę najbliższą uniemożliwia zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu z art. 177 § 1 k.k. w postępowaniu karnym.

Sąd Najwyższy wskazuje, że uchylenie orzeczenia sądu pierwszej instancji może nastąpić wyłącznie w sytuacji, gdy sąd drugiej instancji nie jest w stanie wypełnić wymogów dowodowych koniecznych do merytorycznego rozstrzygnięcia sporu, zachowując prawo do dokonania odmiennej oceny dowodów (art. 437 § 2 k.p.k.).

Uchybienie Sądu Rejonowego polegające na zaniedbaniu orzeczenia obligatoryjnego świadczenia pieniężnego z art. 43a § 2 k.k. skutkuje uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w tym zakresie.

Statut funduszu inwestycyjnego zamkniętego, regulujący zasady wykupu certyfikatów, nie podlega kontroli abuzywności na podstawie art. 3851 k.c., a postanowienia statutu mają charakter regulacji organizacyjno-zarządczej, nie zaś klasycznego wzorca umownego.

Orzekanie w postępowaniu nakazowym jest niedopuszczalne, gdy okoliczności czynu lub wina obwinionego budzą wątpliwości; brak zgromadzenia wystarczającego materiału dowodowego oraz nieprzesłuchanie obwinionego uzasadniają uchylenie tak wydanego wyroku.

W przypadku umowy pożyczki przewidującej odsetki lichwiarskie, nakaz zapłaty wydany z naruszeniem zasad ochrony konsumenta i sprawiedliwości społecznej podlega uchyleniu, a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania zgodnie z konstytucyjnymi zasadami demokratycznego państwa prawnego.

W przypadku nieważności umowy kredytu hipotecznego z powodu abuzywności klauzul indeksacyjnych, roszczenie konsumenta o zwrot świadczeń staje się wymagalne z momentem doręczenia bankowi pozwu lub zmiany powództwa stanowiących wezwanie do zapłaty, a skorzystanie przez bank z zarzutu zatrzymania nie może, w świetle orzecznictwa TSUE dotyczącego ochrony konsumentów, pozbawić konsumenta prawa do odsetek

Zastrzeganie w umowie pożyczki klauzul odszkodowawczych o charakterze lichwiarskim, prowadzących do rażącego pogorszenia sytuacji konsumenta, jest niedopuszczalne i sprzeczne z zasadą zaufania do państwa oraz stanowi naruszenie zasad ochrony praw konsumentów.

Uchylenie nakazu zapłaty z uwagi na naruszenie zasad ochrony konsumenta i rzetelnej procedury sądowej, z przywróceniem postępowania do trybu ogólnego celem ponownego rozpoznania.

Narzucone wymogi proceduralne wymuszają od sądu odwoławczego rzetelne rozpatrzenie zarzutów apelacyjnych oraz wykazanie, na jakich zasadach przyjęto ustalenia faktyczne. Nieprzestrzeganie tych przepisów skutkuje uchyleniem wyroku do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy orzekł uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego oraz zniesienie postępowania przed tym sądem z powodu nieważności postępowania wynikającego z wadliwego składu sądu, wyznaczonego przez nieprawidłowo powołanego sędziego na skutek nominacji przez KRS ukształtowaną ustawą z 8 grudnia 2017 r.

W przypadku umowy kredytu hipotecznego zawierającej klauzule waloryzacyjne lub indeksacyjne do waluty obcej uznane za postanowienia niedozwolone, nie jest możliwe utrzymanie umowy bez tych klauzul, co skutkuje nieważnością całej umowy i obowiązkiem wzajemnego zwrotu świadczeń na podstawie art. 410 § 1 i 2 w zw. z art. 405 k.c., przy czym odsetki za opóźnienie od zwrotu świadczenia przysługują od momentu

Naruszenie dolnej granicy ustawowego zagrożenia karą w orzeczeniu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii stanowi rażące naruszenie prawa, wymagające uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy.

Obowiązek naprawienia szkody wynikający z art. 46 § 1 k.k. nie może być orzeczony w postępowaniu karnym, jeżeli prawo cywilne prawomocnie przyznało poszkodowanemu roszczenie odszkodowawcze, będąc tym samym przedmiotem innych orzeczeń.

Sąd Najwyższy, uchylając wyrok Sądu Okręgowego w Sosnowcu i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, wskazał na obowiązek rzetelnej, całościowej oceny dowodów w postępowaniu karnym, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości przyjęcia winy lub błędu oskarżonego co do bezprawności jego czynu.

W sytuacji, gdy sąd niższej instancji orzeka co do tego samego czynu, który był już prawomocnie osądzony, jest zobowiązany do uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy z uwzględnieniem wcześniejszego orzeczenia, co wynika z zasad res iudicata oraz prawa do rzetelnego postępowania.

Uchybienie w zakresie nienależytej obsady składu orzekającego, będące skutkiem wadliwego powołania sędziego w procedurze naruszającej standard niezawisłości i bezstronności sądu, stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, obligującą do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy stwierdził, że przekazanie sprawy Z. W. do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji było nieuzasadnione wskutek nieprzeprowadzenia pełnej oceny dowodowej przez sąd odwoławczy. Wymagana była poprawna realizacja uzupełnienia postępowania dowodowego w trybie art. 437 k.p.k.

Niezłożenie podpisów przez skład orzekający pod sentencją wyroku stwierdzającego niezgodność oświadczenia lustracyjnego z prawdą stanowi bezwzględną przyczynę do wznowienia postępowania zgodnie z art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k.

Wznowienie postępowania karnego zakończonego prawomocnym wyrokiem w przypadku wykrycia bezwzględnych podstaw odwoławczych, takich jak nienależyta obsada sądu, jest możliwe z urzędu, przy czym w przypadku braku kasacji sąd orzekający powinien podjąć odpowiednie kroki ex officio.

Sąd Najwyższy stwierdza, że sąd odwoławczy popełnił błąd proceduralny, uchylając wyrok i przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia, ignorując swój obowiązek przeprowadzenia dowodów. Kasacja zostaje uchylona, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania w sądzie odwoławczym, z zaleceniem samodzielnego przeprowadzenia niezbędnych dowodów.

Uchybienie polegające na rozpoznaniu sprawy przez sąd niewłaściwy rzeczowo powoduje bezwzględną nieważność postępowania, co obliguje sąd odwoławczy do uchylenia zaskarżonego wyroku (art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k.).

Skarga na wyrok sądu odwoławczego, oparta na art. 539a § 3 k.p.k., była zasadna; błędne przyjęcie sądu ad quem, iż konieczne było uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy, nie znajdując podstaw w art. 437 § 2 k.p.k.

Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie w zakresie kary, orzekając, że naruszenie zasady reformationis in peius uniemożliwia jego utrzymanie. Sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania z powodu niezgodności orzeczenia z art. 434 § 1 k.p.k.