Postępowanie przed Naczelnikiem Urzędu Skarbowego Warszawa-Targówek było przewlekłe i miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, co uzasadnia wymierzenie kary finansowej oraz odszkodowania dla skarżącej. Decyzja o zwrocie podatku została już wydana, więc zobowiązanie organu do jej wydania było bezprzedmiotowe.

Orzeczenie dyscyplinarne musi zawierać szczegółową kwalifikację prawną czynu, a jego wymierzenie musi nastąpić w ustawowym terminie; brak wskazania podstaw prawnych skutkuje uchyleniem kary.

Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego nie może różnicować stawek opłat za zajęcie pasa drogowego na podstawie kryteriów nieprzewidzianych w ustawie o drogach publicznych, co skutkuje nieważnością takich regulacji.

Prezydent Miasta Nowego Sącza nie wykazał błędów proceduralnych ani merytorycznych w zarządzeniu Wojewody Małopolskiego dotyczącym zmiany organizacji ruchu drogowego. Decyzja o nałożeniu ograniczeń została uznana za zgodną z interesem ogólnospołecznym, a skarga kasacyjna oddalona.

Skarga kasacyjna, zarzucająca naruszenie przepisów prawa w kontekście odmowy uchylenia decyzji ostatecznej na drodze wznowienia postępowania podatkowego, jest niezasadna. Brak przyjęcia przesłanek wznowienia przez sąd i organ administracyjny był prawidłowy.

Decyzja ostateczna, podlegająca trybowi określonemu w art. 154 k.p.a., może być uchylona lub zmieniona w przypadku niespełnienia przesłanek słusznego interesu strony lub społecznego, w szczególności, gdy orzecznictwo sądowe lub wykładnia przepisów prawnych uległy zmianie.

Nieuzasadnione jest udostępnienie archiwalnych akt rozwodowych córce stron rozwodu przed końcem okresu karencji, gdy brak interesu prawnego w rozumieniu art. 16b ust. 2 pkt 4 u.n.z.a. Wymóg ustalenia podmiotowego uprawnienia jest warunkiem koniecznym do przedwcześnie dostępu do wnioskowanych materiałów sądowych.

Odmowa wszczęcia postępowania na podstawie art. 61a § 1 K.p.a. wymaga jednoznacznego braku interesu prawnego. Wątpliwości w tym zakresie obligują organ do wszczęcia postępowania i przeprowadzenia czynności wyjaśniających celem ustalenia przymiotu strony.

Do skutecznego ograniczenia prawa do informacji publicznej z powołaniem się na tajemnicę przedsiębiorcy zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. konieczne jest precyzyjne wykazanie przesłanek materialnych i formalnych owej tajemnicy, co wymaga szczegółowej argumentacji podmiotu odmawiającego informacji.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz decyzję organu drugiej instancji w sprawie ze skargi kasacyjnej dotyczącej wyłudzenia VAT przez I. sp. z o.o., uznając za zasadne zarzuty proceduralne i konieczność ponownego rozpatrzenia dowodów.

W transakcji zakupu i odsprzedaży ropy naftowej przez podmiot z Polski, gdzie transport towaru odbywa się poza terytorium kraju, nie zachodzi możliwość opodatkowania VAT w Polsce, gdy ropa naftowa zostaje dopuszczona do obrotu poza jego granicami.

NSA oddala skargę kasacyjną C. Sp. z o.o. w sprawie o zajęcie pasa drogowego, uznaje działania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za zgodne z zaleceniami wcześniejszych orzeczeń, a zgromadzony materiał dowodowy - za wystarczający.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że odmowa wszczęcia postępowania nieważnościowego na podstawie art. 61a § 1 k.p.a., bez przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego dotyczącego interesu prawnego, była nieuzasadniona. W sytuacji sporu, co do statusu prawnego skarżącej, organ administracyjny jest zobowiązany do podjęcia wszelkich działań dowodowych w ramach wszczętego postępowania.

Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 61a § 1 k.p.a. nie jest możliwa, gdy istnieje potrzeba przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia interesu prawnego strony, szczególnie w sytuacjach, gdy toczy się rozstrzygające postępowanie prejudycjalne.

Sankcja cofnięcia uprawnień diagnosty za wykroczenia z art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. wymaga ścisłego stosowania w przypadku stwierdzenia niezgodnego z przepisami wykonania badań technicznych pojazdów, nawet bez rozważenia stopnia naruszenia.

Różnicowanie przez Radę Gminy stawek opłat za zajęcie pasa drogowego według położenia na obszarze zabudowanym i niezabudowanym, przekracza kompetencje ustawowe określone w art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych i jest niezgodne z prawem.

Odmowa wszczęcia postępowania zmierzającego do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej na podstawie art. 158 § 3 k.p.a. w związku z art. 2 ustawy zmieniającej z 2021 r., nie jest dopuszczalna, jeżeli wniosek o wszczęcie postępowania złożono przed wejściem w życie tych przepisów.

Odmowa wszczęcia postępowania z art. 158 § 3 k.p.a. po upływie 30 lat od decyzji komunalizacyjnej, narusza procedurę przy uwzględnieniu jej wszczęcia przed nowelizacją, co nakazuje uchylenie takiej odmowy.

Zmiany w projekcie budowlanym nie stanowią istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu w rozumieniu Prawa budowlanego, a organy administracyjne prawidłowo oceniły brak wpływu tych zmian na interesy osób trzecich.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, potwierdzając uchybienia proceduralne w zakresie obowiązków informacyjnych wobec cudzoziemców w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy.

Oddalono skargę kasacyjną A. C. i S. C., stwierdzając prawidłowe zastosowanie przez organy nadzoru budowlanego przepisów Prawa budowlanego z 1994 roku w sprawie samowolnej budowy, potwierdzając nienaruszenie zasad postępowania administracyjnego przez sąd I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że decyzja organów konserwatorskich nakazująca przywrócenie zabytku była zgodna z prawem, a podjęte środki były właściwe dla zachowania wartości zabytkowych obiektu. Skarga kasacyjna została oddalona.

Działania podejmowane przez osobę fizyczną w zakresie sprzedaży działek z majątku prywatnego, podjęte bez cech zorganizowanej działalności gospodarczej, nie skutkują uznaniem tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług.

W oparciu o treść art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej klasyfikacja informacji jako publicznej nie następuje przy użyciu środków publicznych, z których miałyby być pokrywane koszty załatwienia określonej sprawy, czyli powstania jakiegoś faktu w świecie bytu, którego dotyczy wniosek o udzielenie informacji publicznej. Jedynym kryterium klasyfikowania sprawy jako przedmiotu wniosku