Precedensowy problem art. 92a ust. 10 u.t.d., dotyczący nałożenia jednokrotnej kary, ma zastosowanie wyłącznie przy tożsamości naruszeń opisanych w załącznikach nr 3 i 4. Odmienność naruszeń wyklucza zastosowanie tej normy.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego konieczny jest ścisły związek przyczynowy między rezygnacją z zatrudnienia a opieką nad osobą niepełnosprawną. Wymaga to wykazania, iż zakres opieki uniemożliwia podejmowanie pracy zarobkowej, nawet w niepełnym wymiarze czasu.

Kara pieniężna nałożona za każde niezależne naruszenie przepisów o transporcie drogowym opisana w różnych załącznikach do ustawy jest dopuszczalna, gdy te naruszenia nie stanowią jednego czynu w rozumieniu art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym.

Wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryteriów konstrukcyjnych, w szczególności wynikających z art. 18 ustawy o transporcie drogowym, uzasadnia nałożenie kary, gdy przewóz osób zamawiany jest za pomocą aplikacji mobilnej. Utrzymanie decyzji administracyjnej przez sąd I i II instancji jest prawidłowe, nawet przy uznaniu, że aplikacja nie została szczegółowo wyjaśniona w decyzji

Decyzja organu administracyjnego o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym była prawidłowa i zgodna z prawem, a podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty procesowe nie mogły mieć istotnego wpływu na wynik sprawy.

Nieprawidłowo przeprowadzone doręczenie decyzji administracyjnej, w którym brak możliwości ustalenia tożsamości odbiorcy przesyłki, skutkuje naruszeniem przepisów proceduralnych, co uzasadnia uchylenie wyroku i ponowne rozpatrzenie sprawy przez sąd I instancji.

Sąd uznał, że skarga kasacyjna nie wykazała istotnych naruszeń przepisów postępowania, które mogłyby wpłynąć na zaskarżony wyrok, i potwierdził zasadność nałożenia opłaty podwyższonej za wydobycie kopaliny bez koncesji.

Członek zarządu spółki z o.o. odpowiada za zaległości podatkowe spółki, jeśli nie wykaże, że wniosek o upadłość zgłoszono we właściwym czasie, bądź jeśli nie jest w stanie wskazać mienia spółki, umożliwiającego zaspokojenie zaległości. Zaniechanie zgłoszenia upadłości uzasadnia odpowiedzialność, nawet przy braku innych przesłanek exoneracyjnych.

Zawieszenie działalności gospodarczej nie eliminuje obowiązku podatkowego w zakresie nieruchomości związanych z tą działalnością, jeżeli istnieje możliwość ich przyszłego wykorzystania do działalności gospodarczej; operaty szacunkowe oraz procedury podpisywania decyzji nie naruszają prawa proceduralnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie odnosi się do współczynnika ustalania ekwiwalentu. Ekwiwalent należy określić według ustawy z 2020 r., stosowanej wobec spraw wszczętych po 6 listopada 2018 r.

NSA orzekł, że ustalenie przez GIOŚ kosztów pomiarów emisji na podstawie wskazanych analiz i norm emisji było zgodne z przepisami ochrony środowiska, oraz że zarzuty skargi kasacyjnej były nieuzasadnione.

W sprawach o świadczenie pielęgnacyjne, gdzie wniosek o orzeczenie niepełnosprawności złożono przed 31 grudnia 2023 r., stosuje się przepisy obowiązujące przed tą datą, jeżeli wniosek o świadczenie złożono w terminie określonym w art. 24 ust. 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Nieosiągnięcie co najmniej 50% założonych wskaźników projektu unijnego wymaga zwrotu całego dofinansowania, mimo zarzutów o niemożności realizacji celów zewnętrznych, takich jak pandemia COVID-19.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na prawidłowość zastosowania przepisu o terminach złożenia wniosku o koszty egzekucyjne oraz brak podstaw do podważenia statusu sędziów administracyjnych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie dopuściło się bezczynności i przewlekłego prowadzenia postępowania administracyjnego, jednakże działania te nie stanowiły rażącego naruszenia prawa. Uznać należy za uzasadnione wymierzenie organowi symbolicznej grzywny za przewlekłość postępowania.

Bezpodstawne jest stosowanie przepisów art. 158 § 3 k.p.a. w jego znowelizowanym brzmieniu do postępowań administracyjnych zakończonych ostatecznym postanowieniem przed wejściem w życie nowelizacji. Sąd administracyjny pierwszej instancji zobowiązany jest do merytorycznego rozpoznania zarzutów i nie może sięgać po przepisy uprzednio nieobowiązujące.

Zastosowanie Taryfikatora oraz nałożenie korekty finansowej od G. Sp. z o.o. były zasadne, a związanie wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny wyłączało możliwość odmiennej oceny prawnej w tej kwestii.

Rada gminy nie może przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego załatwiać skargi poprzez "niezajęcie stanowiska"; takie działanie stanowi istotne naruszenie prawa, uzasadniające stwierdzenie nieważności uchwały przez organ nadzorczy.

Wydatki poniesione przez podatnika na wykonanie decyzji administracyjnej, w ramach czynności nieopodatkowanych, nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdy brak jest związku z czynnościami opodatkowanymi (art. 86 ust. 1 u.p.t.u.).

Zarządzenie Burmistrza w przedmiocie ustalenia stawek czynszu jest aktem administracyjnym podlegającym kognicji sądów administracyjnych, a brak uzasadnienia zarządzenia stanowi istotne naruszenie prawa uniemożliwiające jego kontrolę przez sąd.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania. Wystąpiła nieważność postępowania przed sądem I instancji z powodu nienależycie umocowanego pełnomocnika procesowego.

Zaskarżona decyzja administracyjna, w której organ nie podaje wyczerpującego uzasadnienia faktycznego dotyczącego powodów oddalenia zarzutu o nieistnienie obowiązku, nie poddaje się sądowej kontroli legalności, co uzasadnia odwołanie w takim zakresie, ukazując obowiązek rzetelnej oceny wpłat przez organ administracyjny.

Operat szacunkowy rzeczoznawcy majątkowego stanowi wystarczający dowód wzrostu wartości nieruchomości na potrzeby ustalenia opłaty adiacenckiej na podstawie art. 98a ust. 1 u.g.n. Sąd administracyjny prawidłowo aprobował jego zasadność, nie naruszając przy tym przepisów prawa procesowego.

Członek zarządu spółki z o.o. ponosi odpowiedzialność za zaległości podatkowe, gdy spełnione są przesłanki z art. 116 o.p., w szczególności bezskuteczność egzekucji z majątku spółki oraz niewystąpienie z wnioskiem o ogłoszenie upadłości w terminie.