Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na prawidłowe zastosowanie przepisów art. 138 § 2 k.p.a. o uchyleniu decyzji administracyjnej przez organ odwoławczy z powodu istotnych uchybień proceduralnych w postępowaniu dowodowym i formalnym.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarządzenie pokontrolne PWIOŚ w sprawie gospodarki odpadami w Zakładzie [...] z o.o. jest zgodne z prawem i obowiązkami nałożonymi przepisami, jak również z ustaleniami kontroli. Skarga kasacyjna podlega oddaleniu.

Uchylenie zaskarżonego wyroku i decyzji administracyjnej wskutek wadliwej interpretacji przepisów dotyczących możliwości odstąpienia od wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej, przy jednoczesnym podkreśleniu konieczności pełnej analizy przesłanek z art. 189f § 1 k.p.a.

Decyzja Komisji stwierdzająca nieważność decyzji Prezydenta z 2011 r. została uchylona, gdyż brak było przesłanek rażącego naruszenia prawa kwalifikujących jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.

Art. 52 u.z.s.e.e. określa zamknięty katalog podmiotów uprawnionych do odbioru odpadów po demontażu sprzętu elektrycznego, wykluczając możliwość ich przekazywania osobom fizycznym, w zgodzie z przepisami ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym.

Sąd uznał za zgodny z prawem miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, stwierdzając, iż proces jego uchwalenia spełniał wymogi proceduralne, a plan sam w sobie nie naruszał interesu prawnego jednostki względem zgodnego z prawem ładu przestrzennego.

Rozbiórka budynku nielegalnie usytuowanego przy granicy działki jest uzasadniona brakiem możliwości jego legalizacji. Przepisy prawa budowlanego obligują do zastosowania najsurowszej sankcji, gdy niezgodność z przepisami jest obiektywna i nieusuwalna, co wyklucza alternatywne rozwiązania.

Organ administracji, wykonując wyrok sądu administracyjnego dotyczący bezczynności, wypełnia swój obowiązek poprzez formalne wydanie decyzji lub podjęcie czynności, a ocena merytoryczna tej decyzji nie jest przedmiotem badania w skardze na niewykonanie wyroku.

Kary administracyjne za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia, na podstawie art. 40 ust. 12 u.d.p., nie stanowią niepodatkowych należności budżetowych i nie podlegają przepisom Ordynacji Podatkowej.

Organ uzgadniający odmówił uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy gruntów rolnych, działając zgodnie z ustawą o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Ochrona gruntów rolnych stanowiła uzasadniony cel konstytucyjny, a działania organów uznano za zgodne z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny, badając status prawny wód zbiornika Brzóze Duże – Brzóze Małe jako śródlądowe wody powierzchniowe stojące, powinien przeprowadzić pełną kontrolę legalności zarządzenia Wójta Gminy Rzewnie dotyczącego amatorskiego połowu ryb, nie ograniczając się do oceny jego zgodności z zarzutami skargi.

W sprawach nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia, kluczowe jest zebranie pełnego i wiarygodnego materiału dowodowego. Organ powinien rozważyć także przepisy dotyczące odstąpienia od kary z art. 189f k.p.a.

Nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej musi respektować zasadę proporcjonalności sankcji. Kara powinna uwzględniać wagę naruszenia oraz indywidualne okoliczności sprawy.

Nakładanie zryczałtowanej kary pieniężnej w wysokości 1500 zł za niezapłacenie opłaty elektronicznej na drogach krajowych, niezależnie od wagi naruszenia, jest sprzeczne z wymogiem proporcjonalności unijnej dyrektywy 1999/62/WE. NSA zaleca stosowanie art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a., umożliwiającego odstąpienie od karania, gdy naruszenie ma znikomą wagę.

Bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie w rozpoznaniu odwołania z dnia 7 listopada 2023 r. stanowiła rażące naruszenie prawa, skutkując przyznaniem skarżącym rekompensaty w wysokości 1.000 zł na osobę.

Organ administracji publicznej, rozstrzygając o uzgodnieniu lokalizacji inwestycji, musi bazować na konkretnych przesłankach technicznych dotyczących bezpieczeństwa, a niewłaściwe odniesienie się do istniejących norm prawnych skutkuje uchyleniem jego decyzji.

W przypadku inwestycji, dla której nie przeprowadzono oceny oddziaływania na środowisko, organ stwierdza brak potrzeby przeprowadzenia takiej oceny, kiedy załączone dokumenty oraz opinie właściwych organów nie wskazują na istotne zagrożenia, a przedsięwzięcie zlokalizowane jest poza obszarami ochrony przyrody.

Odmowa przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z powodu istnienia innych zobowiązanych do alimentacji jest bezpodstawna, gdy faktyczna opieka uniemożliwia podjęcie zatrudnienia, zgodnie z art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Decyzja o stwierdzeniu nieważności decyzji administracyjnej wymaga wykazania rażącego naruszenia przepisów prawa. Nieprzeprowadzenie dowodu z wniosku dekretowego nie uzasadnia stwierdzenia nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., gdy dowód ten nie był znany organowi w chwili wydania decyzji.

Zmiana decyzji ostatecznej na podstawie art. 155 KPA nie może obejmować ponownego ustalenia stanu faktycznego sprawy, lecz musi ograniczać się do weryfikacji, czy spełnione są ustawowe przesłanki interesu społecznego lub strony oraz brak sprzeciwu prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż decyzja organu II instancji o uchyleniu decyzji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia z powodu naruszeń proceduralnych była zasadna i nie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Należy uchylić orzeczenia administracyjne i sądowe oraz przeprowadzić szczegółowe postępowanie dowodowe w celu ustalenia faktycznego stanu prawnego i faktycznego obecności nośnika reklamowego, uwzględniając aspekty ochrony konserwatorskiej oraz regulacje planistyczne.

W przypadku braku wystarczającego wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych, przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. jest uzasadnione, a sąd II instancji w kontroli kasacyjnej nie stwierdził naruszenia procedury.

Decydując o przedłużeniu terminu zwrotu VAT, organ podatkowy musi dostatecznie uzasadnić to postanowienie w oparciu o konkretne przesłanki faktyczne, czego brak stanowi naruszenie podstawowych zasad procedury podatkowej i nie może być podstawą przedłużania terminu zwrotu.