Transpozycja dyrektywy 2016/681 w zakresie zastosowania jej do lotów wewnątrzunijnych bez rzeczywistego zagrożenia jest niezgodna z prawem UE, co skutkuje niedopuszczalnością nałożenia administracyjnych kar pieniężnych za niedopełnienie obowiązku przekazania danych PNR.

Gmina nie wykazała, że zaproponowany prewspółczynnik przychodowy wystarczająco odzwierciedla specyfikę wykorzystywania pływalni, przez co nie może odstąpić od metody określonej w rozporządzeniu Ministra Finansów. Uchylono wyrok WSA, oddalając skargę Gminy.

W sprawach dotyczących przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, skarżący ma obowiązek wykazać rzeczywiste i zgodne z założeniami prawno-materiałowymi posiadanie zwierząt, w przeciwnym wypadku przyznanie wsparcia stanowiłoby nadużycie prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że nałożenie kary pieniężnej na skarżącą było przedwczesne z uwagi na niewyjaśnione kwestie dotyczące błędów pomiarowych urządzeń metrologicznych, które mogą wpływać na rzeczywiste wyniki pomiarów i zasadność nałożenia surowej kary.

Skarga kasacyjna J.R. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu zostaje oddalona, gdyż decyzje organów administracyjnych i sądów niższych instancji dotyczące zatwierdzenia projektu rozbudowy budynku mieszkalnego były zgodne z obowiązującym prawem budowlanym i przepisami postępowania administracyjnego.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięć indywidualnych wydanych na jego podstawie, lecz wymaga wzruszenia w określonym trybie postępowania administracyjnego.

Przedawnienie administracyjnych kar pieniężnych, wymierzonych na podstawie ustawy o odpadach, ocenia się według przepisów działu IVa KPA, a nie Ordynacji Podatkowej, i wynosi 5 lat od naruszenia.

Oddalenie skargi kasacyjnej; cofnięcie zezwolenia na aptekę uzasadnione utratą rękojmi; obowiązek farmaceuty rozszerzonego zastosowania kontroli zapotrzebowań leczniczych.

Niepodważenie stanu faktycznego oraz brak powiązania zarzutów skargi kasacyjnej z odpowiednimi przepisami proceduralnymi prowadzi do jej oddalenia. Naczelny Sąd Administracyjny w skardze kasacyjnej zobowiązany jest do oceny wyłącznie zarzutów materialnych zgodnie z art. 174 ppsa.

Operat szacunkowy podlega ocenie formalnej przez organ egzekucyjny; jednak w przypadku przedstawienia kontroperatu, organ winien podjąć kroki w celu jego weryfikacji, w tym skonfrontować metodologię obu operatów, aby usunąć ewentualne wątpliwości.

Organ egzekucyjny jest zobowiązany do dokonania formalnej oceny operatu szacunkowego, a w przypadku uzasadnionych wątpliwości powinien zweryfikować go poprzez zasięgnięcie opinii organizacji zawodowej rzeczoznawców. Niedopuszczalne jest pominięcie analiz przedstawionych przez stronę mających na celu podważenie prawidłowości pierwotnego operatu.

Oceny projektu dokonywane przez organy administracyjne muszą uwzględniać specyfikę przedsięwzięcia oraz stosowane kryteria na poziomie infrastruktury, a nie całego przedsiębiorstwa.

Umowa o wykonanie usług montażowych, której przedmiot jest niedostatecznie określony i nie można jej poddać sprawdzianom wad fizycznych, stanowi umowę zlecenia, co uzasadnia obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu jej wykonywania, pomimo przeciwych stanowisk stron.

W przypadku zbiegu egzekucji administracyjnej i sądowej, sądowy organ egzekucyjny prowadzi egzekucję z danego składnika majątkowego, jednak nie podważa to prawa organu administracyjnego do wszczęcia egzekucji. Skarga kasacyjna na wyrok WSA, oddalona przez NSA jako niezasadna.

W przypadku zbiegu egzekucji administracyjnej i sądowej, sądowy organ egzekucyjny jest właściwy tylko do prowadzenia egzekucji z majątku objętego zbiegiem, a administracyjny organ egzekucyjny zachowuje właściwość co do pozostałych elementów postępowania.

W przypadku zbiegu egzekucji administracyjnej i sądowej, sądowy organ egzekucyjny przejmuje prowadzenie egzekucji wyłącznie w odniesieniu do tego elementu majątkowego, którego zbieg dotyczy, a administracyjny organ egzekucyjny pozostaje nadal właściwy do prowadzenia postępowania administracyjnego dla innych składników.

Umowy o wygłoszenie wykładów dotyczące powszechnej tematyki, niezawierające indywidualnych cech wytworu, nie stanowią umów o dzieło, lecz umowy o świadczenie usług podlegające ubezpieczeniu zdrowotnemu, do których stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

Umowa o świadczenie usług, polegająca na działaniach typowych dla umowy zlecenia, skutkuje obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego, nawet jeśli umowa została nazwana umową o dzieło, co nie wpływa na jej faktyczny charakter prawny.

Umowy o świadczenie usług, realizowane jako montowanie elementów złączy meblowych, nie stanowią umów o dzieło w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, podlegają zatem reżimowi obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.

Umowy o świadczenie usług, do których stosuje się przepisy o zleceniach, podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego. Oddalenie skargi kasacyjnej przez NSA wynikło z prawidłowej kwalifikacji umów pod kątem obowiązku tego ubezpieczenia.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż skarżący nie wykazał spełnienia przesłanek do przyznania płatności w ramach wsparcia bezpośredniego, nie udowadniając rzeczywistego posiadania zgłoszonych zwierząt przez wymagany okres.

Świadczenia realizowane przez wspólników spółki w ramach zobowiązań określonych w art. 176 k.s.h., posiadające charakter usług ciągłych, podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego jako umowy o świadczenie usług (art. 750 k.c.), zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Decyzja o nakazie rozbiórki częściowo zawalonego budynku inwentarskiego, oparta na art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego, z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwa, została uznana za zgodną z prawem przez sądy administracyjne. Brak podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji i zarzuty proceduralne skargi uznano za bezzasadne.

W przypadku uprawdopodobnienia naruszenia interesów osób trzecich w związku z wykonywaniem pozwolenia wodnoprawnego, organ administracyjny ma prawo nałożenia obowiązku wykonania ekspertyzy dla ustalenia wystąpienia szkód i ewentualnej potrzeby zmiany pozwolenia.