Zanonimizowane uzasadnienie postanowienia sądu, jako informacja publiczna, podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Brak uzasadnienia odmowy na gruncie Kodeksu postępowania karnego. Odmowa udostępnienia uchylona, a kosztami obciążono organ.

Zaliczenie kaucji gwarancyjnej na poczet zaległości podatkowych jest dopuszczalne z mocy prawa z dniem powstania zaległości, bez potrzeby złożenia wniosku przez składającego kaucję, a przepis art. 9 ust. 6 ustawy nowelizującej nie wymaga wcześniejszego wniosku o zwrot kaucji.

NSA potwierdził obowiązek stosowania w procesie ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop zasad określonych w wyroku TK z dnia 30 października 2018 r., co wyklucza stosowanie przelicznika 1/30 części uposażenia. Skarga kasacyjna została oddalona.

W świetle wyroku TK K 7/15, brak podstaw do stosowania dyskusyjnego art. 9 ust. 1 w zw. z art. 115a ustawy o szczególnych rozwiązaniach w sposób powielający normę uznaną za niezgodną z Konstytucją. Organy policyjne winny stosować się do zrealizowanego wyroku TK, uwzględniającego ekwiwalent 1/21 dla należnego za niewykorzystany urlop wypłaty za okres sprzed 6 listopada 2018 r.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy policjanta winien być ustalany według przelicznika 1/21, zapewniając zgodność z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego oraz Konstytucją RP, co eliminuje niekonstytucyjność wcześniejszych regulacji.

Niedotrzymanie terminu z przyczyn niezależnych od obwinionego, związane z zaniedbaniem obrońcy, uzasadnia przywrócenie terminu na wniesienie odwołania, co powinno być oceniane zgodnie z art. 126 § 1 K.p.k., a nie przepisami postępowania administracyjnego.

Informacje dotyczące podstaw prawnych działania organów władzy publicznej oraz ich interpretacja nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej; zatem brak bezczynności organu w przypadku nieudzielenia ich w tym trybie.

Postanowienia art. 8 ust. 9 ustawy o pomocy społecznej dotyczące przypisania dochodu z gospodarstwa rolnego mają charakter bezwzględny i organ administracyjny nie jest zobowiązany do oceny rzeczywistego dochodu z tego źródła. Fikcja prawna przewiduje uzyskiwanie dochodu miesięcznego przez właściciela lub posiadacza 1 ha przeliczeniowego gruntu.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną M.P., uznając, że ustalenia organów administracyjnych były zgodne z art. 8 ust. 9 u.p.s., nakazującym przyjęcie dochodu z gospodarstwa rolnego. Przyznany zasiłek celowy w kwocie 210 zł był adekwatny do przyjętej polityki i możliwości finansowych organu.

Sąd kasacyjny oddala skargę kasacyjną, uznając za prawidłowe decyzje organów administracyjnych oparte na fikcji prawnej zaliczania dochodu z gospodarstwa rolnego do dochodu wnioskodawcy. Przepisy nie przewidują ustalania dochodu na podstawie faktycznego korzystania z gruntów, lecz na podstawie posiadania. Rozstrzygnięcia dotyczące przyznania zasiłku celowego były zgodne z prawem i polityką pomocy społecznej

Należności z tytułu udzielenia licencji na oprogramowanie komputerowe nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu umowy polsko-niemieckiej o unikaniu podwójnego opodatkowania i nie podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody z praw autorskich.

Skarga kasacyjna dotycząca ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy odrzucona, gdyż nie wykazano przesłanki z art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej. NSA uznał decyzję organu administracji skarbowej za prawidłową, a skargę kasacyjną za niezasadną.

NSA uznał za prawidłowe uwzględnienie szczególnych okoliczności, takich jak niepełnosprawność, które mogą stanowić podstawę do przyznania renty w drodze wyjątku, pomimo niespełnienia wszystkich formalnych warunków ustawowych. Skarga kasacyjna została oddalona.

Postępowanie administracyjne, które zostało wszczęte po upływie 30 lat od doręczenia decyzji administracyjnej, nie może być kontynuowane i musi zostać umorzone z mocy prawa, zgodnie z art. 2 ustawy nowelizującej.

Spółdzielnia Mieszkaniowa nie posiadając interesu prawnego, nie może być stroną w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej. Umowy cywilnoprawne nie kreują interesu prawnego w sferze prawa administracyjnego.

Informacje zawarte w ofertach dotyczące komplementarności działań, udzielania świadczeń i wcześniejszej działalności oferenta nie stanowią tajemnicy przedsiębiorstwa. W związku z tym odmowa ich udostępnienia narusza przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Organ administracyjny pozostający w bezczynności w rażący sposób narusza prawo, gdy nie rozpatrzy sprawy formalnie zgłoszonej w ustawowych terminach, pomimo istnienia podstaw proceduralnych do wszczęcia postępowania.

Przepisy specustawy ukraińskiej dotyczące terminów załatwiania spraw mają zastosowanie do wszystkich cudzoziemców niezależnie od obywatelstwa, a ich stosowanie nie narusza prawa unijnego, co wyklucza bezczynność organu przed 30 czerwca 2024 r.

NSA utrzymał w mocy postanowienie WSA, uznając, że postępowanie egzekucyjne wobec M. sp. z o.o. prowadzone było zgodnie z przepisami prawa, a zarzuty skarżącej dotyczące naruszeń proceduralnych i materialnych są niezasadne.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok WSA z uwagi na błędną ocenę prawidłowości decyzji zabezpieczającej oraz przedawnienia zobowiązań podatkowych; sąd ten powinien przeanalizować legalność decyzji w odniesieniu do przedawnienia zarówno wobec uwag dotyczących art. 70 § 6 pkt 1 i 4 O.p. dokonywanych biorąc pod uwagę istniejące dane i dokumentację.

Osoba zatrudniona na stanowisku ds. architektoniczno-budowlanych pełni funkcję publiczną, co uzasadnia prawo dostępu do informacji publicznej na temat jej wynagrodzenia. Ujawnienie takich danych nie narusza prawa do prywatności, gdyż dotyczy przejrzystości zarządzania środkami publicznymi.

Decyzja o warunkach zabudowy ma charakter decyzji związanej, którą organ wydaje, jeśli zamierzenie inwestycyjne spełnia wszystkie wymagania prawne; wyrok odrzuca zarzuty naruszenia przepisów ochrony zabytków i zasad planowania przestrzennego.

Wydatki związane ze zbyciem przedsiębiorstwa mogą być uznane za koszty ogólne całokształtu działalności opodatkowanej VAT, uzasadniając odliczenie podatku naliczonego, o ile działalność opodatkowana jest kontynuowana po zbyciu. (NSA, wyrok z dnia 13 czerwca 2025 r., sygn. akt I FSK 583/23).

Skarżący, którego przedsiębiorstwo weszło w skład zbycia, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących koszty zbycia jako związanych z działalnością opodatkowaną VAT, gdyż są one uznawane za koszty ogólne działalności gospodarczej.