Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną uznając, że wnioskodawcy nie posiadają legitymacji do żądania zwrotu nieruchomości zgodnie z art. 214 ugn, z uwagi na brak prawnego tytułu do nieruchomości oraz nieważność umowy przeniesienia własności.

Grunty po zlikwidowanej linii kolejowej związane z działalnością gospodarczą podlegają opodatkowaniu według podwyższonej stawki podatkowej, gdyż pozostają w posiadaniu przedsiębiorcy, bez względu na faktyczne wykorzystanie. Wymogi formalne postępowania zostały zachowane, a dokumentacja ewidencyjna jest dla organów podatkowych wiążąca.

Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie m.st. Warszawy w kwestiach objętych skargą kasacyjną nie narusza przepisów prawa, a jego unieważnienie przez WSA było bezpodstawne. NSA uchylił znaczącą część wyroku WSA stwierdzając, że regulamin mieści się w granicach ustawowego upoważnienia.

Oddalenie skargi kasacyjnej jako nieuzasadnionej z powodu braku dowodów na przewlekłość bądź bezczynność organu podatkowego przy dochowaniu zasady prawdy materialnej oraz konieczności współpracy z zagranicznymi administracjami.

Dla opodatkowania usługi musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego, w którym dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Uzyskanie dochodów z pracy najemnej za granicą nie stanowi samoistnej podstawy do zastosowania ulgi abolicyjnej z art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; warunkiem jej zastosowania jest faktyczne lub potencjalne podleganie tych dochodów opodatkowaniu w państwie ich uzyskania.

Przy określaniu wysokości kondygnacji w świetle, o której mowa w art. 4 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, należy brać pod uwagę odległość od podłoża do najniższego trwałego elementu konstrukcyjnego stropu, nie zaś do elementów instalacyjnych, takich jak przewody wentylacyjne, wodno-kanalizacyjne czy grzewcze.

W sytuacji wielokrotnego pominięcia Prokuratora w procedurach administracyjnych i sądowych, co pozbawia go możliwości obrony jego praw, stwierdza się nieważność postępowania na podstawie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a., prowadząc do konieczności uchylenia wcześniejszych decyzji administracyjnych i wyroków sądowych.

Decyzja administracyjna o odmowie udostępnienia informacji publicznej na podstawie tajemnicy przedsiębiorstwa wymaga analizy i uzasadnienia spełnienia zarówno materialnych, jak i formalnych przesłanek zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że arbiter decyzyjny postępował zgodnie z prawem scaleniowym, a decyzja o scaleniu, zgodna pod względem wartościowym, nie naruszyła zasad proceduralnych i materialnych, mimo niezgodności ze stanowiskiem komisji scaleniowej, co skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej.

NSA uznał, że przedawnienie zobowiązania podatkowego nie upłynęło, a procedura wznowieniowa dotyczyła jedynie wyroków uchylonych w zakresie wskazanym przez wyrok TSUE. Rozstrzygnięcie o odliczeniu podatku naliczonego nie stanowiło przedmiotu tego postępowania.

Prawo do zwrotu podatku akcyzowego nie może być ograniczane dysproporcjonalnymi wymogami formalnymi wnioskodawcy bez narzędzi prawnych do ich spełnienia, nawet jeżeli organ podatkowy nie podważył merytorycznego prawa do zwrotu akcyzy w takim przypadku.

Niniejsze postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego uchyla wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz oddala skargę o stwierdzenie nieważności, uznając, że prawidłowe umorzenie postępowania dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji sprzed ponad 30 lat następuje z mocy prawa, co uzasadnia kontynuacja postępowania odwoławczego.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego konieczne jest wykazanie związku przyczynowego między niepodejmowaniem pracy a opieką nad osobą niepełnosprawną; brak tego związku skutkuje odmową świadczenia (art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych).

Decyzja administracyjna wydana wobec osoby zmarłej kierowana jest wadą formalną, lecz jeśli nie wpływa na jej prawa ani nie narusza zasad praworządności, nie stanowi rażącego naruszenia prawa uzasadniającego stwierdzenie jej nieważności.

Umorzenie postępowania administracyjnego z mocy prawa, wynikające z art. 2 ust. 2 nowelizacji k.p.a., wymaga potwierdzenia w drodze decyzji administracyjnej, co służy zapewnieniu bezpieczeństwa prawnego i pewności prawa. NSA uznał brak podstaw do pominięcia obowiązku formalnego potwierdzenia umorzenia.

Nieruchomość pozostająca we władaniu PKP bez udokumentowanego prawa zarządu w dniu 27 maja 1990 r. z mocy prawa stała się własnością gminy. Posiadanie nieruchomości bez formalnego tytułu nie wyklucza jej komunalizacji na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z 1990 r.

Przekroczenie kryterium dochodowego oraz brak szczególnie uzasadnionych przypadków wykluczają możliwość przyznania specjalnego zasiłku celowego, nawet jeżeli sytuacja życiowa strony jest trudna, z uwagi na jej zgodność z typowymi przypadkami nieuzasadniającymi odstępstw od normy.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobie innej niż współmałżonek jest legitymowanie się przez współmałżonka osoby wymagającej opieki orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że trwałość orzeczenia o niepełnosprawności musi być uwzględniona przed wydaniem decyzji.

Art. 47 ust. 1 ustawy z 12 marca 1958 r. pozwala na wywłaszczenie całych działek ewidencyjnych z budowlami wzniesionymi przez władze okupacyjne, bez ograniczenia do powierzchni funkcjonalnie związanej z budowlami. Wyrok sądu pierwszej instancji prawidłowo zastosował wykładnię językową i systemową tego przepisu.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, stwierdzając, że sprzedaż nieruchomości nie została zawarta w warunkach przymusu ani groźby wywłaszczenia, co wykluczało jej zwrot na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Umorzenie postępowania administracyjnego wszczętego po upływie trzydziestu lat od doręczenia decyzji, zgodnie z art. 2 ust. 2 nowelizacji k.p.a., nie narusza konstytucyjnej zasady ochrony praw nabytych oraz jest zgodne z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego.

Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności winno uwzględniać funkcjonalne powiązanie budynków mieszkalnych, a nie wyłącznie ewidencję gruntów czy miejscowy plan. Zakres wyjaśnień winien obejmować pełne rozważenie materiału dowodowego, z pominięciem przepisów planu zagospodarowania, które mogą wprowadzać sprzeczne interpretacje.

Nieruchomość przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego na cele publiczne nie wyklucza przyznania prawa własności czasowej byłemu właścicielowi, o ile sposób jej wykorzystania zgodny jest z planem.