Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji na dzień 31 grudnia 2019 r. nie jest uprawnione do świadczeń z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na podstawie ustawy COVID-19, zgodnie z unijnymi zasadami pomocy publicznej.

Organizowanie przez Skarżącą gier na automatach bez wymaganej koncesji stanowi naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych. Automaty te zawierały element losowości, co kwalifikuje je jako urządzenia hazardowe niezależnie od formalnych procedur uruchamiania gier, uzasadniając nałożenie kary finansowej przez właściwe organy administracyjne.

Losowy charakter gier urządzanych na automatach przesądza o ich kwalifikacji jako gier hazardowych, wymagających stosownej koncesji lub zezwolenia. Skarga kasacyjna spółki "T." Sp. z o.o. została oddalona, a zastosowany eksperyment procesowy uznano za wystarczający dowód wskazujący na charakter gier.

Przedmiotowe automaty do gier typu "Finder" organizowały gry zawierające element losowości, co przesądza o ich kwalifikacji jako gier hazardowych, a w konsekwencji o konieczności uzyskania koncesji zgodnie z ustawą o grach hazardowych. Skarga kasacyjna spółki nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarga kasacyjna od wyroku WSA w Warszawie, dotycząca decyzji o komunalizacji nieruchomości, została oddalona. Nieruchomości, którymi PKP faktycznie zarządzało bez umocowania prawnego, podlegały komunalizacji na mocy ustawy z dnia 10 maja 1990 r., z uwagi na brak odpowiednich dokumentów uprawniających do utrzymania władania.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymuje w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, stwierdzając, że przyznana pomoc stanowi płatność nienależną, gdyż była przeznaczona dla jednego koła gospodyń wiejskich jako organizatora, a nie współorganizatorów jednego wydarzenia.

NSA oddalił skargę kasacyjną uznając, że spółka prowadziła gry hazardowe na automatach bez koncesji i zezwoleń, co stanowiło naruszenie ustawy o grach hazardowych. Sąd uznał, że postępowanie administracyjne i dowodowe przeprowadzono prawidłowo.

W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej zarzuty przepisów procesowych muszą odnosić się do przesłanek zawartych w art. 156 § 1 K.p.a., zaś nowe dowody są istotne dla wznowienia postępowania, a nie dla stwierdzenia nieważności decyzji.

Wniosek o wznowienie postępowania musi wskazywać na przesłankę wznowieniową oraz spełniać formalne wymogi ustawowe, w tym terminowe ich zgłoszenie. Brak ustawowych podstaw wznowienia, czy to w dokumentacji czy w argumentacji powoduje formalną odmowę wszczęcia postępowania wznowieniowego.

Pozostawienie wniosku administracyjnego bez rozpoznania z powodu nieusunięcia braków formalnych w wyznaczonym terminie nie stanowi bezczynności organu, nawet gdy złożono wniosek o zawieszenie postępowania. Organ nie jest zobligowany do zawieszenia postępowania w takich okolicznościach.

Skuteczność doręczenia decyzji za pośrednictwem ePUAP następuje, gdy strona używała tego systemu w komunikacji z organem, a brak rezygnacji z elektronicznej formy doręczeń potwierdza taki wybór.

Brak norm prawnych dotyczących dopuszczalnych poziomów odorów nie zwalnia organu z obowiązku oceny ich wpływu w postępowaniu środowiskowym; zasada przezorności wymaga uwzględnienia potencjalnych negatywnych oddziaływań zapachowych inwestycji na zdrowie i warunki życia ludzi (NSA z dnia 15 października 2025 r.).