Oceniając wniosek o lokalizację inwestycji celu publicznego, organ administracji jest związany parametrami wynikającymi z dokumentacji przedłożonej przez inwestora i nie może rozpatrywać przedsięwzięcia w innym zakresie niż zadeklarowany przez wnioskodawcę.

Dla ustalenia legalności decyzji o przyznaniu płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej istotne jest prawidłowe przeprowadzenie kontroli powierzchni działek rolnych i spełnienie określonych wymogów środowiskowych. Przekroczenie zadeklarowanej powierzchni i niespełnienie wymogów skutkuje pomniejszeniem płatności.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może wprowadzać ograniczeń uniemożliwiających lokalizowanie inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, o ile takie inwestycje są zgodne z przepisami prawa, a w przypadkach wprowadzenia ograniczeń, muszą one być proporcjonalne, uzasadnione ważnym interesem publicznym i zgodne z przepisami prawa.

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie jest ustawą podatkową, a wpłaty na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie stanowią podatku w rozumieniu art. 6 Ordynacji podatkowej, ponieważ publicznoprawny charakter świadczenia nie przesądza o jego podatkowym charakterze.

Dla przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego niezbędne jest wykazanie posiadania działek rolnych w wyznaczonym dniu, co ciąży na osobie wywodzącej z tego faktu skutki prawne.

Brak przedstawienia racjonalnego wariantu alternatywnego w raporcie o oddziaływaniu inwestycji na środowisko może uzasadniać odmowę wydania pozytywnej decyzji środowiskowej, jednakże organy muszą w sposób wyczerpujący uzasadnić swoje stanowisko, uwzględniając wymogi wynikające z prawa administracyjnego procesowego, w tym zasadę pogłębiania zaufania obywateli do państwa.