Przepis art. 108a ustawy o podatku od towarów i usług, regulujący sposób dokonywania płatności, spełnia kryteria określone w art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, a zatem co do zasady może być przedmiotem interpretacji indywidualnej wydawanej przez organ podatkowy.

Podatnik traci prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeśli faktury nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Okoliczność, że usługa została faktycznie wykonana, nie ma znaczenia, jeśli organ podatkowy wykaże, że jej wystawca nie był rzeczywistym wykonawcą, a podatnik miał lub powinien był mieć świadomość tego faktu.

Doręczenie decyzji administracyjnej sporządzonej w formie elektronicznej musi spełniać wymogi formalne przewidziane w art. 393 § 2 k.p.a., a ich niespełnienie skutkuje brakiem skuteczności obrotu prawnego decyzji i uznaniem skargi na taką decyzję za niedopuszczalną.

Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w decyzji administracyjnej, które nie wpływa merytorycznie na treść rozstrzygnięcia, jest dopuszczalne w trybie art. 113 § 1 k.p.a., o ile omyłka jest techniczna i oczywista, a cały materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na prawidłowo ustalony stan faktyczny.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że prawidłowo wydane decyzje administracyjne w sprawie umorzenia należności z tytułu składek są zgodne z prawem, jeśli brakuje dowodów na istotne naruszenia prawa, co podkreśla konieczność precyzyjnego formułowania zarzutów w skardze kasacyjnej.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik traci prawo do odliczenia podatku naliczonego w przypadku, gdy faktury nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a ponadto jeśli wiedział lub przy dochowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć, że uczestniczył w oszustwie podatkowym.