Decyzja o przyznaniu zasiłku okresowego na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej jest uznaniowa, a jej obligatoryjność uzależniona jest od faktycznego wystąpienia potrzeby, której osoba nie jest w stanie przezwyciężyć mimo spełnienia przesłanek dochodowych i uzasadnionych okoliczności.

Przekroczenie ustawowych terminów załatwiania sprawy przez organ administracji publicznej nie jest samo w sobie wystarczające do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa, jeśli opóźnienie wynikało z błędnej interpretacji przepisów, a działanie organu nie było celowe lub zamierzone.

W sytuacji skazania za przestępstwa z art. 202 § 4a k.k., sędzia jest zobligowany do obligatoryjnego orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, zgodnie z art. 43a § 3 k.k., nawet jeśli orzeczenie wyroku następuje na podstawie art. 387 k.p.k., bez przeprowadzania rozprawy.

Sąd przy rozpatrywaniu wniosku o skazanie bez przeprowadzania postępowania dowodowego powinien zapewnić, że wniosek ten uwzględnia wszystkie obligatoryjne środki karne przewidziane przez prawo materialne, a ich pominięcie stanowi rażące naruszenie prawa, uzasadniające uchylenie wyroku.

Decyzja o skierowaniu sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w kontekście przepisów dotyczących pandemii COVID-19 jest uzasadniona, gdy zagrożenie zdrowia publicznego towarzyszy brak możliwości przeprowadzenia rozprawy z bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Realizacja celu wywłaszczenia zgodnego z decyzją wywłaszczeniową wyklucza możliwość zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.