W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, konkretyzacja pojęcia ładu przestrzennego wyraża się w wymaganiach określonych w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., które mają na celu zachowanie/ochronę istniejącej na danym terenie zabudowy poprzez wymóg kontynuacji parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy.

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. może być stwierdzone tylko wtedy, gdy jest oczywiste, że treść decyzji jest w sprzeczności z treścią przepisu prawa stanowiącego jej podstawę prawną i powoduje niemożliwe do zaakceptowania skutki gospodarcze lub społeczne. Odmienność wykładni przepisów prawa nie jest wystarczającą podstawą do żądania stwierdzenia nieważności decyzji.