Z faktu, iż zarówno w wykazie A, jak i w wykazie B rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) wymienione są takie same rodzaje prac nie wynika, iż w istocie chodzi o takie same stanowiska pracy u tych samych pracodawców. Wykaz B dotyczy bowiem tylko takich prac,

Podstawa prawna do określenia przez organy celne zobowiązania podatkowego w sytuacji weryfikacji zgłoszenia celnego złożonego pod rządami ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z 1993 r. istniała zatem w dacie wydania decyzji. Kompetencje organu celnego określone w art. 11 ust. 2 (i ust. 2a oraz art. 11c ust.1) tej ustawy istnieją nadal po jej uchyleniu.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podatnik może zrealizować wyłącznie na podstawie oryginałów lub duplikatów faktur. Inne środki dowodowe nie są dopuszczalne.

Z art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. wynikało, że obowiązek podatkowy w imporcie towarów, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe, powstawało z mocy prawa, tj. z chwilą powstania długu celnego.

Kompetencje organu celnego określone w art. 11 ust. 2 (i ust. 2a oraz art. 11c ust.1) ustawy o VAT z 1993 r. istnieją nadal po jej uchyleniu. Naczelny Sąd Administracyjny trafnie bowiem wywiódł, że uchylenie pewnego przepisu prawa czy też całej ustawy nie oznacza, że do stanów faktycznych powstałych pod rządem przepisów już uchylonych nie stosuje się dawnych przepisów. Zasadą jest bowiem, że do stosunków

Przesłankę braku winy w niezgłoszeniu stosownego wniosku rozumie się w ten sposób, że członek zarządu nie miał wpływu na jego skuteczne zgłoszenie. W zakresie tej przesłanki mieści się więc sytuacja, gdy do skutecznego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości wymagana jest zgoda dwóch członków zarządu (w zarządzie dwuosobowym), a jeden z nich sprzeciwia się złożeniu tego wniosku. W takim przypadku

Z art. 187 § 1 oraz z art. 122 o.p. wynika zasada oficjalności postępowania dowodowego. To bowiem organ podatkowy zabiega w postępowaniu o udowodnienie każdego faktu za pomocą wszystkich dostępnych środków i źródeł dowodowych, by wydać stosowne orzeczenie.

Skoro przyczyną umorzenia postępowania odwoławczego (art. 233 § 1 pkt 3 ord. pod.) było wygaśnięcie decyzji o zabezpieczeniu w związku z wydaniem i doręczeniem stronie decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. (art. 33a § 1 pkt 2 ord. pod.), to okoliczność niewydania równocześnie postanowienia o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania

Art. 6261 § 2 k.p.c. jest przepisem o charakterze bezwzględnie obowiązującym, co rodzi ten skutek, że na jego gruncie legitymację do złożenia wniosku o wpis w księdze wieczystej posiadają wyłącznie te podmioty, które przepis ten wymienia. Wspólnota Mieszkaniowa nie należy do kręgu tych podmiotów, gdyż uprawnionym do jego zgłoszenia byliby właściciele lokali. Potrzebna tu jest więc ich jednomyślność

Zasada działania organów w sposób pogłębiający zaufanie obywateli (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej), czy też zasada udzielania informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego (art. 121 § 2 Ordynacji podatkowej) nie mogą stanowić podstawy do sanowania zaniechań podatnika.

Z art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. wynikało, że obowiązek podatkowy w imporcie towarów, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe, powstawało z mocy prawa, tj. z chwilą powstania długu celnego.

Nie do przyjęcia jest pogląd strony, że ze względu na zmianę stanu prawnego organy nie mogły wydać, w oparciu o przepisy ustawy o VAT z 2004 r., decyzji deklaratoryjnej w odniesieniu do zobowiązań, które przed 1 września 2003 r. mogły powstać jedynie w wyniku wydania decyzji ustalającej.

Prawo do wcześniejszej emerytury z art. 29 ustawy o emeryturach i rentach przysługuje, gdy ubezpieczony ostatnio przed złożeniem wniosku emerytalnego pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy z pracowniczego ubezpieczenia społecznego.

Jest oczywiste, że Jan S., podobnie jak inni uczestnicy (tzw. wydarzeń zielonogórskich z 1960 r.), nie działali z pobudek chuligańskich, lecz w ramach słusznego protestu przeciwko podjętej przez władze eksmisji katolickiej parafii. Argumentacja ta mogłaby jednak zmierzać jedynie do zakwestionowania prawidłowości zastosowania w sprawie przepisu art. 4 ustawy z 22 maja 1958 r.; można bowiem wywodzić,