Art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie orzeczenia sądu pierwszej instancji nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Jeżeli natomiast uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia wskazuje, jaki stan faktyczny przyjęty został przez sąd i dlaczego, wówczas przepis ten nie może stanowić wystarczającej podstawy

Oceniając skutki podatkowe w VAT poczęstunku dla klientów podatnika, należy sprawdzić, czy nie jest to przekazanie prezentów o małej wartości lub świadczenie usługi.

Wykonywanie praw podmiotowych (wolności wyznawania religii oraz związanej z tym wolności słowa) nie może być uznane za wyczerpujące znamiona przestępstwa. Z całą pewnością też, nie sposób przyjąć, że realizacja tej jednej z fundamentalnych swobód obywatelskich może „wyrządzić istotną szkodę interesom Państwa Polskiego”.

Zgodnie z treścią (…) art. 440 k.p.k., sąd drugiej instancji ma obowiązek, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, zmienić orzeczenie na korzyść oskarżonego albo je uchylić jeżeli jego utrzymanie w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe. Stan rażącej niesprawiedliwości, uniemożliwiający utrzymanie orzeczenia w mocy zachodzi wówczas, gdy w toku procedowania doszło do takich uchybień,

Przekazanie przez skarżącego bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa w formie nagród rzeczowych ukrytych w paczkach kawy, a także w sytuacjach, w których po dokonaniu przez klienta zakupów określonej ilości towarów otrzymuje on od Spółki nagrodę rzeczową - czyli na cele związane z tym przedsiębiorstwem - nie stanowi dostawy towarów w świetle art.7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, nawet

Przesłanka „niekaralności za przestępstwo umyślne” określone w art. 66 § 1 k.k. dotyczy prawomocnych skazań, które miały miejsce do dnia orzekania w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania.

Z treści apelacji, o ile skarży się nią orzeczenie o umorzeniu postępowania, wynika ewidentnie, że nie spełnia ona warunku wymienionego w art. 425 § 3 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem odwołujący się (poza oskarżycielem publicznym) może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające prawa lub szkodzące jego interesom. Nie może ulegać wątpliwości, że nie narusza praw K. D., ani nie szkodzi jego