Skoro dany przepis nie tworzy podstawy do konkretyzacji prawa albo obowiązku, albo - odwrotnie - kształtuje taką podstawę - uwzględnienie go przez organ podatkowy lub pominięcie danego unormowania w toku stosowania prawa odpowiada wadliwości określonej w art. 174 pkt 1 in fine p.p.s.a.

Z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT z 1993 r. wynika, że podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, a nie o kwotę wykazaną jedynie jako ten podatek, nie będąc nim faktycznie, a więc nie będąc świadczeniem należnym Skarbowi Państwa z tytułu transakcji wykazanej w tej fakturze.

Zaistnienie jednego ze zdarzeń przewidzianych w art. 59 § 1 pkt 1 - 9 Ordynacji podatkowej wyklucza możliwość wygaśnięcia zobowiązania podatkowego z pozostałych przyczyn. Nie może bowiem ponownie wygasnąć zobowiązanie podatkowe, które już nie istnieje. stanowisko to dotyczy skutków materialnoprawnych upływu terminu przedawnienia, nie odnosi się natomiast do jego skutków procesowych.

Termin przedawnienia jest zastrzeżony dla podatników, których roszczenia, wynikające z ich interesu prawnego - o ile zostaną zgłoszone przed upływem terminu przedawnienia - powinny zostać rozpatrzone nawet po jego upływie.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 i art. 10 ust 1 pkt 1 u.p.d.f. opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie emerytury, również wojskowe, bez względu na datę nabycia do nich prawa. Obowiązek podatkowy wynika z przepisów prawa a zobowiązanie w tym podatku powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia jakim w rozpatrywanym przypadku jest świadczenia emerytalnego.

Gdy podatek był zapłacony w niższej wysokości niż wynikający z mocy prawa, a zatem nastąpiło wygaśnięcie zobowiązania podatkowego w części (art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej), to w pozostałej istniejącej części wygasł na skutek przedawnienia.

Zaistnienie jednego ze zdarzeń przewidzianych w art. 59 § 1 pkt 1 - 9 Ordynacji podatkowej wyklucza możliwość wygaśnięcia zobowiązania podatkowego z pozostałych przyczyn. Nie może bowiem ponownie wygasnąć zobowiązanie podatkowe, które już nie istnieje.

Jeżeli zawiadomienia [o niezgodności towaru z umową] dokonała osoba nie mająca upoważnienia, do powstałej sytuacji, ze względu na jej podobieństwo do działania przez rzekomego pełnomocnika, można analogicznie odnieść regulację dotyczącą skutków dokonania jednostronnej czynności prawnej bez pełnomocnictwa - art. 104 k.c. w zw. z art. 103 § 1 i 2 k.c.

Przepisy obligują prezesa sądu, do którego wniesiono kasację, do odmowy jej przyjęcia (art. 530 § 2 k.p.k.), jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa m.in. w art. 429 § 1 k.p.k. (np. wniesienie środka odwoławczego przez osobę nieuprawnioną), a także przewidują zaskarżalność tego rodzaju decyzji procesowej do Sądu Najwyższego (art. 530 § 3 k.p.k.).