Przepisy art. 16 d. ust. 2 i art. 16 h. ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) tworzą unormowanie wprowadzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawych, o których mowa w art. 16a. - 16c. wymienionej ustawy, do odpowiadających im obszarów ewidencji w terminie późniejszym aniżeli miesiąc przekazania

Do zażalenia wnoszonego do Sądu Najwyższego na postanowienie sądu drugiej instancji (art. 3941 § 2 k.p.c.) nie ma zastosowania art. 3984 § 2 zdanie drugie k.p.c., dotyczący dołączenia do skargi kasacyjnej dwóch dodatkowych jej odpisów.

Rozstrzygające dla oceny, czy Sąd był nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., ma zaistniały czyn przestępczy (zdarzenie faktyczne), a nie jego opis lub kwalifikacja prawna z aktu oskarżenia, które przy określaniu właściwości sądu, a w konsekwencji - jego składu, nie są dla sądu wiążące.

Nie ma przeszkód, aby sąd orzekający jako chronologiczne drugi, orzekł o odpowiedzialności karnej za inne elementy zachowania składające się na czyn uznany przezeń za ciągły, jeżeli tylko - analizowane z pominięciem tego elementu, którego res iudicata nie pozwala ponownie włączyć w orbitę ponownego orzekania - wyczerpują one przesłanki decydujące o zastosowaniu art. 12 k.k.

Rozważając kwestię uprawdopodobnienia okoliczności wskazującej na brak winy w uchybieniu terminu, o której mowa w przepisach art. 86 § 1 i art. 87 § 2 , należy rozróżnić dwie sytuacje, a mianowicie taką, gdy wskazana przez ubiegającego się o przywrócenie terminu okoliczność nie świadczy o braku jego winy w uchybieniu terminu i drugą sytuację, gdy wnioskodawca nie uprawdopodobnił istnienia okoliczności

Na postanowienie sądu rejonowego oddalające skargę na czynność komornika polegającą na zajęciu świadczeń emerytalno-rentowych nie przysługuje zażalenie.