Regulacja zawarta w ust. 4 art. 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ prowadzi do wniosku, że w stosunku do robót, które zostały już wykonane zbędnym jest wydawanie postanowienia o wstrzymaniu ich wykonania bądź nakazywanie zaniechania dalszych robót lub udzielanie pozwolenia na ich wznowienie. W takim przypadku organ nadzoru budowlanego powinien od razu wydać

Postępowanie w sprawach wznowienia postępowania prowadzone w trybie art. 145 i nast. Kpa, jako postępowania nadzwyczajne, nie powoduje odrębności w zakresie postępowania odwoławczego. Każda zatem decyzja wydana w tym trybie powoduje, że stosuje się w pełnym zakresie i bez wyjątków art. 15 Kpa, co prowadzi do wniosku, iż od wydanej w tym trybie decyzji przysługuje zawsze odwołanie do organu wyższego

Kwestia wewnętrznych stosunków między inwestorem i właścicielem, czy też między współwłaścicielami, /z których jeden jest inwestorem/ i ewentualnych rozliczeń majątkowych pozostaje poza zainteresowaniem organu budowlanego.

O niewykonaniu wyroku można mówić zarówno wówczas, gdy w ogóle nie został on wykonany, jak i wtedy gdy nie wykonano go w całości. Zastosowanie się do treści wyroku, które wyłącza stosowanie środków wymienionych w art. 31 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, polega na wydaniu decyzji w terminie wskazanym przez sąd. W wypadku wydania decyzji

Określenie ilości lokali mieszkalnych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie wiąże inwestora albowiem kwestia ta pozostaje poza sferą ingerencji organów ustalających warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. O ilości mieszkań w budynku wielorodzinnym decyduje inwestor przy uwzględnieniu gabarytów budynku i jego lokalizacji.

1. Zgodnie z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ rozstrzygnięcie w sprawie kosztów postępowania stanowi integralną część orzeczenia tego Sądu, od którego nie przysługują zwykłe środki zaskarżenia, a zatem wniesienie zażalenia na rozstrzygnięcie w sprawie kosztów postępowania - jest niedopuszczalne. 2. Stosowanie w postępowaniu

Wszystkie unormowania zawarte w art. 31 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ dotyczą bezwzględnie sytuacji, w której do wykonania orzeczenia Sądu niezbędne jest podjęcie stosownej czynności lub wydanie aktu przez zobowiązany do tego organ.

Fakt zamieszkiwania właściciela nieruchomości poza strefą ochronną składowiska odpadów nie wyklucza istnienia po stronie tego właściciela interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa. Wynika on bowiem z prawa własności rzeczy, jeżeli właściciel wykaże, że uciążliwości dla środowiska związane z gromadzeniem odpadów oddziałują niekorzystnie na jego nieruchomość.

Wymiana uszkodzonej części odzieży osobistej pracownika nie miała związku z przychodami z działalności gospodarczej skarżącej Spółki, nawet jeśli była to marynarka, a pracownik wchodził, jak twierdzi strona skarżąca, w skład obsługi stoiska na targach motoryzacyjnych. Była to bowiem zwykła marynarka, którą pracownik miał obowiązek kupić sobie sam, a nie na przykład marynarka z trwałymi specjalnymi

Skoro ustawodawca użył dwóch różnych pojęć do określenia różnych stanów prawnopodatkowych, jakimi są: 1. obowiązek podatkowy związany z przedmiotem opodatkowania w podatku od nierruchomości oraz 2. zwolnienie podatkowe /ulga/, dotyczące wyraźnie określonego przedmiotu opodatkowania i związane z odmiennie - niż w przypadku obowiązku podatkowego - uregulowanym sposobem jego wykorzystania, to oparcie

Użytkownik lokalu mieszkalnego nie jest stroną w postępowaniu administracyjnym w sprawie usunięcia stwierdzonych w budynku nieprawidłowości. Postępowanie to nie dotyczy bowiem jego interesu prawnego we wskazanym wyżej znaczeniu. Użytkownicy lokalu mogą mieć określony interes faktyczny w żądaniu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości w budynku. Jednakże uprawnień swych z tego tytułu nie mogą dochodzić

Samo zawarcie (podpisanie) cywilnoprawnej umowy kupna-sprzedaży przez osoby uprawnione do działania w imieniu stron transakcji, z podaniem w jej treści niektórych nieprawdziwych okoliczności dotyczących kontraktu, nie stanowi wystawienia dokumentu z poświadczeniem w nim nieprawdy w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.

Samo zawarcie (podpisanie) cywilnoprawnej umowy kupna-sprzedaży przez osoby uprawnione do działania w imieniu stron transakcji, z podaniem w jej treści niektórych nieprawdziwych okoliczności dotyczących kontraktu, nie stanowi wystawienia dokumentu z poświadczeniem w nim nieprawdy w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.

1. Gdyby przyjąć, że decyzja wydana na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 105 poz. 1126 ze zm./ może nakładać jedynie obowiązek przedstawienia określonej dokumentacji, to po wykonaniu tego obowiązku, niezależnie od treści przedstawionych przez stronę dokumentów i wniosków, jakie z nich wynikają organ byłby zmuszony wydać decyzję o pozwoleniu

1. Zaświadczenie to środek dowodowy należący do czynności faktycznych lub czynności materialno-technicznych administracji, niemający cech aktu administracyjnego. Zaświadczenie jest tylko potwierdzeniem stanu rzeczy. W przypadku gdy organ dysponuje danymi z kartotek, ewidencji, rejestrów lub akt innego rodzaju, powinien wydać zaświadczenie niezwłocznie. 2. Organ administracyjny może przeprowadzić postępowanie

Kompetencje do ustalania wysokości opłaty targowej ma wyłącznie rada gminy.

Na podstawie art. 8 par. 1 pkt 4 in initio ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ nie podlegają egzekucji administracyjnej narzędzia i inne przedmioty niezbędne do pracy zarobkowej wykonywanej osobiście przez zobowiązanego. Fakt wykonywania przez zobowiązanego innej jeszcze, aniżeli wymieniona pracy zarobkowej, nie ma prawnego

Efektem wystąpienia przez podatnika z żądaniem stwierdzenia nadpłaty w trybie art. 79 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ jest wydanie przez organ podatkowy decyzji na podstawie art. 21 par. 3 tej ustawy w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty, która to czynność wyznacza moment powstania nadpłaty, odmienny od terminów określonych w art. 74 par.