Przepisy ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ i ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 454 ze zm./ nie dają podstawy do ustalania w drodze decyzji, iż nieruchomość państwowa pozostawała bądź pozostaje w użytkowaniu lub zarządzie określonego

Obciążenie wywłaszczonej nieruchomości prawami obligacyjnymi, zwłaszcza podlegającymi rozwiązaniu za wypowiedzeniem, nie stanowi przeszkody do jej zwrotu poprzedniemu właścicielowi lub jego następcy prawnemu na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./.

1. Wstępnej kontroli warunków dopuszczalności kasacji dokonuje sąd odwoławczy (art. 467 § 2 k.p.k.), ale spełniając tę właśnie rolę działa on nie jako sąd „odwoławczy”, ale jako sui generis sąd pierwszoinstancyjny. Rolę sądu odwoławczego w tym układzie procesowym pełni Sąd Najwyższy. 2. Ustawa nie zastrzega, że art. 409 k.p.k. dotyczy jedynie decyzji zamykających drogę do wydania wyroku przez sąd pierwszej

Nowy termin załatwienia sprawy może być uznany za skutecznie wyznaczony w trybie art. 36 par. 1 Kpa, jeżeli zostanie wskazany przez organ właściwy do załatwienia sprawy zgodnie z art. 57 Kpa /tj. w dniach, tygodniach lub miesiącach/ i z zachowaniem ogólnej zasady szybkości postępowania określonej w art. 12 Kpa.

Czynności użytkownika wieczystego zmierzające do zabudowy gruntu podjęte już po upływie przewidzianych umową terminów nie mogą wyłączać możliwości rozwiązania umowy, zwłaszcza gdy czynności te mają miejsce dopiero kilka lat po upływie określonych w umowie terminów i dopiero w trakcie postępowania w sprawie rozwiązania umowy użytkowania wieczystego.

Roboty polegające na ocieplaniu ścian nie można zaliczyć do wymiany ścian nośnych powodujących rozwiązanie o innych właściwościach oraz, że tego rodzaju roboty remontowe nie wymagały w myśl par. 44 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./ pozwolenia na budowę.

Ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ użył określenia "stypendium naukowe" w sensie stypendium związanego z działalnością twórczą i badawczą w dziedzinie nauki, a nie stypendium związanego " z pobieraniem nauki" /w sensie zdobywania wiedzy/.

Ujęta w umowie, jako możliwość, a nie konieczne następstwo jej zawarcia, "opcja zakupu" rzeczy oddanych w leasing nie przesądza o "kapitałowym" charakterze tej umowy.

Ciężar dowodu co do istnienia okoliczności uzasadniających ewentualne zwolnienie od kosztów spoczywa na stronie ubiegającej się o to zwolnienie. Sam fakt przebywania przez oskarżonego w zakładzie karnym nie stwarza domniemania, iż nie jest w stanie wyłożyć opłaty od kasacji.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ wspólnik spółki cywilnej odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie ze spółką i pozostałymi wspólnikami m.in. za zobowiązania tej spółki. Wymaga to jednak wydania decyzji na podstawie art. 40 tej ustawy o odpowiedzialności wspólnika jako tzw. osoby trzeciej za zaległości podatkowe

Wydatki inwestycyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./.

Stroną pozwaną w procesie o uchylenie uchwały walnego zgromadzenia spółdzielni dotyczącej wyboru rady nadzorczej może być jedynie spółdzielnia. W razie przystąpienia części członków do procesu, w charakterze interwenientów ubocznych po stronie pozwanej spółdzielni, nie są oni uprawnieni do zaskarżenia – wbrew woli spółdzielni – wyroku uchylającego zaskarżoną uchwałę.

1. O zakończeniu budowy w rozumieniu art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ świadczy spełnienie przez inwestora warunków przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego, a w szczególności złożenie zawiadomienia, o jakim mowa w art. 54 ust. 1 cytowanej ustawy. 2. W sensie techniczno-budowlanym można mówić o zakończeniu budowy obiektu budowlanego, gdy

W świetle art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415/ ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu wymaga tylko budowa obiektu budowlanego określona w art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/, dla realizacji której przepisy Prawa budowlanego przewidują obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę.

Organ podatkowy, kwestionując miesięczne samoobliczenie podatku VAT przez podatnika, ma obowiązek w swej decyzji deklaratoryjnej wskazać fakty z danego miesiąca, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł, oraz przyczyny z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Niedopuszczalna jest praktyka powoływania się na zdarzenia, które zaszły w dłuższym okresie czasu

Wykładnia logiczna, celowościowa oraz systemowa przepisów art. 53 ust. 2 pkt 1 i art. 130 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ prowadzi do wniosku, że wymierzenie kary pieniężnej następuje za samo spowodowanie skutku w postaci wprowadzenia do wód lub do ziemi ścieków nie odpowiadających wymaganym warunkom, bez względu na przyczyny i okoliczności, które

Samorządowe kolegium odwoławcze nie jest uprawnione do uchylenia lub zmiany decyzji na podstawie art. 155 Kpa.