Osoba zgłaszająca organowi administracji państwowej żądanie, aby sprawa będąca przedmiotem postępowania administracyjnego została rozstrzygnięta w taki sam sposób w jaki w przeszłości rozstrzygnięto jej sprawę, nie staje się przez to stroną postępowania.

Jeżeli organ administracji państwowej bezzasadnie odmawia pozwolenia na budowę domu jednorodzinnego, na przeznaczonym na ten cel terenie, osobie, której w tym właśnie celu oddał działkę budowlaną w wieczyste użytkowanie - działanie takie nie może być kwalifikowane jako zwykłe naruszenie prawa, skutkujące uchylenie decyzji odmawiającej pozwolenia na budowę, lecz jako rażące naruszenie prawa skutkujące

Decyzja odmawiająca wydania pozwolenia na budowę domu jednorodzinnego na przeznaczonym na ten cel terenie, osobie, której właściwy organ państwowy w tym właśnie celu oddał działkę w wieczyste użytkowanie, jest naruszeniem prawa powodującym skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia elementarnych wymogów praworządności, a zatem jest nieważna jako wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu

Zgodnie z treścią art. 145 Kpa postępowanie administracyjne wznawia się w sprawie zakończonej decyzją ostateczną. Oznacza to, że postępowanie wznawia się w sprawach zakończonych decyzją ostateczną, od której nie przysługuje odwołanie w administracyjnym toku instancji. Ostateczną jest zawsze decyzja organu pierwszej instancji, od której wniesiono odwołanie w terminie, albo od której wniesiono odwołanie

Skoro organ odwoławczy zreformował decyzję organu I instancji i opierając się na art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa orzekł co do istoty sprawy, rzeczą tego organu było uzupełnienie postępowania dowodowego w celu wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym także - dotyczących zawarcia i czasokresu trwania omawianych umów dzierżawy.

Obowiązek podatkowy, przewidziany w art. 30 ust. 1 i 3 oraz art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o opodatkowaniu jednostek gospodarki uspołecznionej /Dz.U. 1984 nr 16 poz. 75/ ciąży na jednostkach gospodarczych także wówczas, jeżeli posiadają części budynków i budowli oraz gruntów.

Jednostki organizacyjne adwokatury, będąc jednostkami gospodarczymi w rozumieniu ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o opodatkowaniu jednostek gospodarki uspołecznionej /t.j. Dz.U. 1987 nr 12 poz. 77/, nie są jednostkami gospodarki uspołecznionej w rozumieniu art. 33 par. 1 Kc. W związku z tym - w świetle art. 40 ust. 1 i 2 powołanej wyżej ustawy - na zespole adwokackim, będącym najemcą lokalu stanowiącego

Nie respektowanie opinii Zarządu Kółka Rolniczego i Rady Sołeckiej w postępowaniu administracyjnym pierwszej i drugiej instancji - co do zasad sprzedaży gruntów rolnych - nie daje im podstaw do występowania ze skargą przed Naczelnym Sądem Administracyjnym na prawach strony, jeżeli nie występowały o dopuszczenie ich do udziału w postępowaniu administracyjnym na warunkach ustalonych dla organizacji społecznych

Stwierdzenie nieważności decyzji zamiast rozpatrzenia wniesionego przez stronę w terminie odwołania, narusza wyrażoną w art. 15 Kpa fundamentalną zasadę dwuinstancyjności postępowania, a tym samym wyczerpuje znamiona rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

1. Systematyka ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/ nie stwarza podstaw prawnych do uzależnienia zastosowania jej art. 89 ust. 2 od przesłanek wyrażonych w zdaniu otwierającym jej art. 2 ust. 1. Skoro art. 89 ust. 2 jako przepis szczególny, zamieszczony w rozdziale obejmującym przepisy przejściowe i końcowe, nie zawiera zgodności

1. Niedokonanie przez b. małżonka w terminie jednego roku – przewidzianego w art. 216 § 1 prawa spółdzielczego – obowiązku powiadomienia spółdzielni mieszkaniowej o ustaniu ich małżeństwa wskutek rozwodu lub unieważnienia, wskazania, któremu z nich przypadło spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego lub przedstawienia dowodu wszczęcia postępowania sądowego o podział tego prawa, a takie złożenia deklaracji

Obliczanie należności za wodę pobraną przez osobę fizyczną z wodociągu wiejskiego dla celów gospodarczych nie następuje w formie decyzji administracyjnej nawet wówczas, gdy ilość zużytej wody jest ustalona szacunkowo.

Organ odwoławczy, rozpatrując sprawę ponownie co do jej istoty, jest obowiązany usunąć te wadliwości decyzji, których dopuścił się organ I instancji. Uchylenie decyzji w toku instancji z powodu błędnego powołania podstawy prawnej oraz niewłaściwego jej uzasadnienia jest sprzeczne z przepisami art. 138 Kpa.

Naczelny Sąd Administracyjny nie może dokonywać - badając odmowę stwierdzenia uprawnień do świadczeń należnych kombatantom - samodzielnych ustaleń faktycznych wkraczających w kompetencje ZBoWiD. Sąd może ocenić tylko, czy odmowna decyzja organów ZBoWiD nie narusza przepisów Kpa normujących zasady postępowania dowodowego /w sposób mający wpływ na wynik sprawy/.

Wyrażona w art. 9 Kpa zasada należytego, wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenia ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania - nie zobowiązują organu do doradztwa w sprawach wykraczających poza przedmiot tego postępowania.

Jeżeli szczegółowe przepisy podatkowe powierzają określonym podmiotom obliczanie i pobieranie od podatnika podatku i wpłacanie go na właściwy rachunek, to podmiot ten staje się płatnikiem w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ bez względu na to, czy w przepisach szczegółowych został on wyraźnie nazwany płatnikiem.

Pojęcie gruntu rolnego występujące w ustawie z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/ nie może być definiowane w oderwaniu od definicji tego pojęcia zawartej w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/.

Wzruszając w trybie art. 200 par. 2 Kpa własną decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego, naczelny organ administracji państwowej powinien orzec o stwierdzeniu nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego.

W sprawie o wydanie pozwolenia na budowę, rozpoznawanej w czasie obowiązywania planu zagospodarowania przestrzennego, przewidywana możliwość zmiany przeznaczenia terenu w nowo opracowywanym projekcie takiego planu nie stanowi przesłanki zawieszenia postępowania na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, niezależnie od tego, w jakim stadium opracowania znajduje się plan.

We wszystkich rodzajach świadczeń z zakresu ubezpieczenia społecznego, w tym również świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na podstawie decyzji uznaniowych przewidzianych w art. 65 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267/, nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Niedopuszczalne jest przenoszenie wprost rozwiązań zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego w części poświęconej zobowiązaniom /art. 523 i art. 548 Kc/, do postępowania administracyjnego, określającego decyzją administracyjną obowiązek uiszczenia kwot tytułem należności i opłaty rocznej.

W miejscowościach, dla których nie sporządzono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, również podział nieruchomości, o jakim mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/, może być dokonany na zasadzie określonej w art. 48 ust. 4 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz.