Wśród przesłanek dopuszczalnego - w świetle Konstytucji - ograniczania prawa własności nie mieści się wymóg zapłaty odszkodowania.Wobec zasady ochrony własności - pozostaje instytucja wywłaszczenia, stanowiącego formę całkowitego odjęcia tego prawa.

Wniesienie skargi konstytucyjnej uwarunkowane jest stwierdzeniem naruszenia prawa gwarantowanego Konstytucją, nie zaś istnieniem abstrakcyjnego ryzyka, że do naruszenia takiego mogłoby dojść - w szczególnych i trudnych do przewidzenia okolicznościach.

Żądając stwierdzenia niekonstytucyjności art. 124 ust. 1 pkt 3 ustawy o prawie autorskim, skarżący domaga się polepszenia swojej sytuacji prawnej, to zaś zagadnienie należy do polityki stanowienia prawa i nie wynika z powołanego jako wzorzec kontroli art. 64 Konstytucji.

Przesłanką dopuszczalności złożenia skargi konstytucyjnej nie jest każde naruszenie Konstytucji, ale tylko naruszenie wyrażonych w niej norm regulujących wolności lub prawa człowieka i obywatela.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie kontroli zgodności: 1) art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.), w brzmieniu nadanym przez art. 35 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zmianie niektórych ustaw normujących funkcjonowanie gospodarki i administracji publicznej (Dz. U. Nr 106, poz. 496, ze zm.) rozumiany jako

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Brak jest logicznego powiązania między twierdzeniem, że naruszona została wolność zrzeszania się i prawo własności, a postępowaniem, w którym stwierdzono jedynie, że brak jest normy, zmuszającej jeden podmiot do przeniesienia przysługujących mu praw na inny, zamierzający prowadzić tego samego rodzaju działalność.

Do naruszenia prawa skarżącej do decydowania o życiu osobistym doszło już bowiem z chwilą wydania decyzji o odmowie sporządzenia aktu małżeństwa; skarżąca winna była zatem skorzystać ze środków prawnych przysługujących jej w postępowaniu, w którym przedmiotem kontroli byłaby ta decyzja. Dopiero po jego zakończeniu spełniona byłaby przesłanka wyczerpania drogi prawnej, przewidziana w art. 46 ust. 1

Przewidziane w art. 190 ust. 4 Konstytucji środki sanacji konstytucyjności wyroków sądowych czy też decyzji administracyjnych mogą być wykorzystane dopiero w sytuacji, gdy Trybunał w swoim orzeczeniu stwierdzi niekonstytucyjność przepisów stanowiących podstawę ich wydania.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Brak określonej regulacji w systemie prawnym nie może stanowić przedmiotu skargi konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Nieporozumieniem jest utożsamianie prawa do ochrony własności z uprawnieniami do występowania w sprawie w charakterze strony postępowania. Zasadniczym przedmiotem przepisów art. 64 Konstytucji jest prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia. Tymczasem skarżąca odnosi je do reguł określających reguły postępowania sądowego, wykraczając tym samym poza zakres art. 64 Konstytucji

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Istotą art. 49 § 1 u.s.p. jest możliwość natychmiastowego ukarania osoby, która narusza powagę, spokój czy porządek czynności sądowych. Nie ma jednak związku z wymogami zapewnienia skarżącemu prawa do sądu, nie prowadzi bowiem do ograniczenia dostępu do sądu, tj. prawo uruchomienia procedury przed sądem, ponadto pozostaje bez związku z określeniem odpowiedniej procedury sądowej oraz z prawem do wyroku

Postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym może stanowić alternatywę w stosunku do przysługującej każdemu na mocy art. 45 ust. 1 Konstytucji sądowej ochrony konstytucyjnych praw lub wolności. Skarżący - w zależności od tego, czy jego zarzuty dotyczą wadliwości indywidualnych rozstrzygnięć zapadłych w jego sprawie, czy też wadliwości treści normatywnych stanowiących oparcie dla wydawanych rozstrzygnięć