Przestępstwa przewidziane w art. 38 m. k.k. i w art. 290 k.k. nie warunkują się wzajemnie. Wręczenie urzędnikowi łapówki nie stanowi koniecznego elementu przestępstwa tzw. płatnej protekcji. To ostatnie jest dokonane z chwilą, gdy nastąpiło powołanie się przez sprawcę na jego wpływ na urzędnika i przyjęcie w związku z tym korzyści materialnej lub jej obietnicy. Wręczenie następnie łapówki urzędnikowi

Ustawa o amnestii z dn. 22. XI 1952 r. (Dz. U. Nr 46, poz. 309), która w art. 9 ust. 2 pkt 2 zawiera słowa zabór" i przywłaszczenie", nie wyłączyła spod dobrodziejstwa amnestii jedynie przypadku typowego zaboru" lub przywłaszczenia" (mienia społecznego w wysokości przekraczającej 20.000 zł) w znaczeniu kodeksowym tych słów (art. 257, 262), lecz również wszelkie przypadki faktycznego, bezprawnego zawładnięcia

Sąd stosując amnestię do kar poszczególnych powinien przy wymierzaniu nowej kary łącznej zachować ten sam stosunek kar poszczególnych do kary łącznej, jaki stosował sąd wymierzający karę w I instancji.

O zastosowaniu przepisów ustawy o amnestii z dn. 22. XI 1952 r. (Dz. U. Nr 46, poz. 309), zgodnie z wyraźnym brzmieniem przepisu, nie decyduje wysokość kwoty, którą oskarżony dokonując przestępstwa wespół z innymi osobami zagarnął dla siebie, ale ogólna wartość mienia zagarniętego przez współuczestników w wyniku dokonanego przestępstwa.

O zastosowaniu wyłączenia, określonego w art. 9 ust. 3 ustawy z dn. 22. XI 1952 r. amnestii (Dz. U. Nr 46, poz. 309), rozstrzyga nie fakt złagodzenia na mocy poprzedniej ustawy amnestyjnej kary łącznej, lecz kwestia, czy uległy rzeczywistemu złagodzeniu na podstawie tamtej ustawy kary za poszczególne przestępstwa, które przypisano oskarżonemu.

O dobrowolnym odstąpieniu od działania w rozumieniu art. 25 k.k. może być mowa tylko wówczas, gdy sprawca zupełnie niezależnie od przeszkód zewnętrznych zaniechał przedsięwziętej swego zamiaru przestępnego.

Od osób posiadających należytą wiedzę fachową, a więc realną i faktyczną możność przewidywania następstw swego działania, wymaga się zachowania szczególnej przezorności przy wykonywaniu swego zawodu. W ustroju Polski Ludowej, w którym troska o człowieka, a tym samym o jego zdrowie i życie, należy do istotnych zadań Państwa (art. 60 Konstytucji PRL), lekarz, zwłaszcza podejmujący operacje, a więc zabieg

Działanie polegające na fałszywym przedstawieniu danych dotyczących wykonania planu (co zaciemniło obraz planu rzeczywiście wykonanego), a mające na celu uzyskanie tą droga niesłusznego wyróżnienia w pracy powodującego inne niezasłużone korzyści, między innymi przyznanie nienależnych premii, stanowi nadużycie władzy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej, tj. przestępstwo przewidziane w

Dla oceny prawnej czynu polegającego na przechowywaniu bez zezwolenia dolarów USA wręczonych oskarżonemu przez inna osobę oraz dolarów i monet złotych nieustalonego pochodzenia obojętna jest okoliczność, że pieniądze te pochodziły z dwóch różnych źródeł i że przechowując walutę dla innej osoby oskarżony udzielał jej w ten sposób pomocy do przechowania waluty zagranicznej, skoro czyn oskarżonego wypełnia

Pracownik przedsiębiorstwa Polskie Koleje Państwowe" nie zgłaszający się do pracy w miejscowości, do której został przeniesiony na zasadzie § 36 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 2. XI 1945 r. (Dz. U. Nr 52, poz. 299), podlega karze sadowej za naruszenie socjalistycznej dyscypliny pracy (art. 4 i ustawy z dn. 19.. IV 1950 r. Dz. U. Nr 20, poz. 168).

Działanie mające na celu obniżanie poziomu wytwórczości i zmniejszanie wydajności pracy podwładnego personelu, a wyrażające się w tym, iż oskarżony jako kierownik zakładu polecił referentowi sporządzenie niezgodnego z prawdą sprawozdani a obniżającego wykazywaną produkcje miesięczną oraz starał się nie dopuścić do przekraczania planów i w tym duchu instruował podległy mu personel, odrywał pracowników

Świadome zlekceważenie zasad ostrożności i wymagań ochrony przeciwpożarowej powodujące zaistnienie niebezpieczeństwa pożaru stanowi przestępstwo przewidziane w art. 215 § 1 k. k. Pozostawienie traktora przy omłocie zboża bez nadzoru, w wyniku czego wydobywające się iskry z rury wydechowej padały na leżącą obok słomę, w następstwie czego powstał pożar stojącej obok stodoły i przyległej do niej chlewni

Wyrok wydany wbrew uchwale składu orzekającego, w której dwóch ławników ludowych, a więc większość składu orzekającego, wypowiedziało się za wymierzeniem oskarżonemu łagodniejszej kary, jest nieważny, zapadł bowiem z obrazą podstawowych zasad postępowania karnego, a w szczególności z obrazą zasady udziału ławników ludowych w rozpoznawaniu i rozstrzyganiu spraw (art. 18 § 1 k. p. k. w zw. z art. 49

Wznowienie przewodu sądowego jest dopuszczalne po jego zamknięciu, jeżeli w czasie narady nad wyrokiem sąd orzekający dojdzie do wniosku, że materiał dowodowy nie jest jeszcze kompletny, natomiast nie jest dopuszczalna zmiana takiego postanowienia w formie jego anulowania", jeżeli brak po temu merytorycznych, uzasadnionych powodów albowiem godzi to w zasadę, w myśl której sąd ma obowiązek ujawnienia

Samowolne zabranie z magazynu dla siebie i wydanie innym osobom towarów znacznej wartości bez uiszczenia zapłaty, nawet z zamiarem późniejszego spłacenia należności, stanowi niewątpliwie działanie na szkodę spółdzielni, która sprzedając towary wyłącznie za gotówkę doznaje w ten sposób uszczuplenia swych środków obrotowych, nie mówiąc już ,o ryzyku, że należność może wpłynąć w opóźnionym terminie lub

Pojęcie duża ilość wartości dewizowych", o którym mowa w art. 3 § 2 ustawy karnej dewizowej z dn. 28. III 1952 r. (Dz. U. Nr 21, poz. 134), powinno być interpretowane nie w porównaniu z majątkiem oskarżonego, a przede wszystkim w związku z wysokością szkody, jaką ukrycie tych walorów wyrządza Państwu.

1) Art. 215 § 1 k. k. przewiduje odpowiedzialność karną, między innymi, za spowodowanie niebezpieczeństwa katastrofy w komunikacji lądowej. Kwestia, czy niebezpieczeństwo to zostało spowodowane w związku z ruchem środków komunikacji, czy też lokomocji - dla bytu powyższego przestępstwa nie ma znaczenia. 2) Oskarżony, który będąc kierowcą samochodu wprowadził się w stan silnego odurzenia alkoholowego

Groźba, o której mowa w art. 259 k. k., może być wyrażona nie tylko za pomocą słów, ale również za pomocą takiego zachowania się, które ma na celu wywołanie obawy w psychice oskarżonego i które obiektywnie jest zdolne obawę tę wywołać.

Przypisanie oskarżonemu udziału w bójce na tej podstawie, że zagrzewał on uczestników do walki okrzykami bić, zabić cygana" jest słuszne, albowiem w ramach art. 240 k. k. mieści się i ta forma udziału w bójce, co jest zrozumiałe, jeśli się weźmie pod uwagę, iż tego rodzaju udział może nieraz mieć cechy większego niebezpieczeństwa społecznego niż bezpośredni udział w bójce.