Bezprawne użytkowanie mienia społecznego nie stanowi jego zagarnięcia, jeżeli nie łączy się z objętym przez zamiar sprawcy uszczupleniem tego mienia (np. zużyciem służących do eksploatacji materiałów lub trwałym uszczerbkiem samego mu nią) i przysporzeniem przez sprawcę sobie lub komu innemu uszczuplonej części mienia społecznego.

Bieg terminu przewidzianego w art. 513 k.p.k. zaczyna się od dnia zawiadomienia przez sąd osoby zainteresowanej, w sposób określony przepisami kodeksu postępowania karnego, o treścizapadłego orzeczenia dającego podstawę do odszkodowania w myśl art. 510 k.p.k.

Jeżeli sąd dojdzie do przekonania, że strona w procesie ze względu na jej stan psychiczny - znajduje się w stanie trwale wyłączającym świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli, a stan ten zagraża jej interesom, powinien uznać udział prokuratora w sprawie za potrzebny i zawiadomić go o tym (art. 92 k.p.c.). W razie wystąpienia przez prokuratora z wnioskiem o ubezwłasnowolnienie tej strony

Jeżeli w stosunku do sprawcy zapadło kilka prawomocnych wyroków orzekających kary łączne, to na podstawie art. 35 k.k. gdy zachodzą po temu warunki należy wydać nowy wyrok łączny, chyba że to nowe łączenie kar stwarzałoby dla skazanego mniej korzystną sytuację aniżeli oddzielne wykonanie łącznych wyroków, przy czym w wypadku zbiegu wyroków, w których wymierzono kary częściowo za przestępstwa popełnione

Do skazania na podstawie art. 28 § 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o zwalczaniu alkoholizmu (Dz. U. Nr 69, poz. 434) niezbędne jest ustalenie, że sprawca znajdujący się w stanie nietrzeźwości wprawił w ruch pojazd mechaniczny, którym wówczas zamierzał kierować. Samo zajęcie przez nietrzeźwego kierowcę miejsca za kierownicą i uruchomienie motoru z zamiarem prowadzenia pojazdu rozważać należy w ramach

Sędzia, który w toku prowadzenia sprawy toczącej się z oskarżenia prywatnego otrzymał do akt sprawy pismo oskarżonego zniesławiające osobę trzecią, jest wyłączony z mocy art. 34 § 1 lit. d) k.p.k. od sądzenia sprawy o to zniesławienie, jeżeli poczynił własne spostrzeżenia co do okoliczności złożenia tego pisma.

Na postanowienie sądu powiatowego wyznaczające sędziego polubownego na mocy art. 492 k.p.c. nie służy rewizja".

Przed upływem terminu przewidzianego w art. 34 dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz. U. Nr 13, poz. 87) współwłaściciel nieruchomości, stanowiącej w rozumieniu tego dekretu majątek opuszczony, uprawniony jest do żądania, aby odpowiedni organ Państwa wydał tą nieruchomość do jego rąk".

2) W sytuacji, którą normuje art. 12 powyższego dekretu, pracownik może żądać tylko przewidzianego w tym przepisie odszkodowania, natomiast żądanie przywrócenia do pracy mu nie przysługuje. Jeżeli jednak pracownik żądanie przywrócenia do pracy zgłosił i zostało ono oddalone, nie stanowi to przeszkody do przyznania mu odszkodowania z art. 12 dekretu, przy czym nie ma znaczenia okoliczność, czy odszkodowanie

Sądy powszechne nie są właściwe do rozstrzygania sporów o wysokość czynszu za najem lokali użytkowych, albowiem rozstrzyganie tego rodzaju sporów należy do właściwości władz czynszowych".

Dla dochodzenia opartego na art. 451 k.p.c. roszczenia użytkownika Pracowniczego Ogródka Działkowego przeciwko P.O.D. o przywrócenie utraconego posiadania przysługuje droga sądowa".

Przepis art. 28 dekretu z dnia 6.II.1945 r. o utworzeniu rad zakładowych (Dz. U. Nr 8, poz. 36 z dalszą zmiana) nie ma zastosowania do pracowników umysłowych zatrudnionych w okresie próbnym".

Przewidziane w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. o odpowiedzialności karnej za przestępstwa przeciwko własności społecznej (Dz.U. Nr 36, poz. 228) zaostrzenie odpowiedzialności w razie popełnienia kradzieży w ciągu pięciu lat od daty poprzedniego prawomocnego skazania nie odnosi się do wypadków, gdy poprzednie skazanie nastąpiło z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres krótszy

Sąd rewizyjny mimo nie zaskarżenia wyroku w części dotyczącej opłaty sądowej na podstawie art. 6 pkt 2 dekretu z dnia 23 stycznia 1947 r. (Dz.U. z 1951 r. Nr 5, poz. 41) ustala we właściwej wysokości opłatę sądową za pierwszą i drugą instancję, jeżeli sprawa na skutek zaskarżenia wyroku przez którąkolwiek stronę znalazła się w jego rozpoznaniu, a sąd pierwszej instancji o opłacie tej nie orzekł w ogóle

1.Ustawa wymaga jedynie, aby rewizja oskarżyciela w sposób wyraźny podała, na czym polega zarzucona obraza lub uchybienie, i w taki sam sposób wskazała te części wyroku (zarówno o do osób, jak i czynów), o których uchylenie lub zmianę oskarżyciel wnosi. 2.Wskazanie zarzuconej obrazy lub uchybienia oraz żądanie uchylenia lub zmiany wyroku nie muszą się mieścić w specjalnie wydzielonych częściach rewizji

Pobieranie w zakładzie gastronomicznym za potrawy cen wyższych od obowiązujących stanowi przestępstwo przewidziane w art. 8 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o zwalczaniu spekulacji i ochronie interesów nabywców oraz producentów rolnych w obrocie handlowym (Dz.U. Nr 39, poz. 171).

Referendarz śledczy jest uprawniony do sporządzenia aktu oskarżenia w sprawie, w której prowadził śledztwo.

W sprawach o wykroczenia, przekazanych przez kolegia przy prezydiach rad narodowych sadowi powiatowemu w myśl art. 47 ustawy z dnia 15 grudnia 1951 r. (Dz. U. Nr 66, poz. 454) o orzecznictwie karno-administracyjnym, mają zastosowanie przepisy art. 1318 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu karno-administracyjnym ( Dz. U. Nr 37, poz. 365).

Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości wymaga dla swej ważności formy aktu notarialnego".

1) Poza wypadkami wznowienia postępowania i rewizji nadzwyczajnej nie jest dopuszczalna zmiana prawomocnego postanowienia o uznaniu za zmarłego lub o stwierdzeniu zgonu, polegająca na oznaczeniu w sentencji późniejszego postanowienia innej chwili śmierci". 2) Nie jest dopuszczalne sprostowanie aktu zgonu w trybie art. 26 prawa o aktach stanu cywilnego z dnia 8 czerwca 1955 r., polegające na oznaczeniu

Przepis art. 388 § 3 k.p.k., uprawniający sąd wojewódzki jako sąd rewizyjny do skazania oskarżonego uniewinnionego w warunkach w tym przepisie przewidzianych, odnosi się w tych samych warunkach również do oskarżonego, w stosunku do którego sąd pierwszej instancji, po przeprowadzeniu rozprawy do końca, umorzył postępowanie na zasadzie art. 49 k.p.k.

Na postanowienie sądu odmawiające przyjęcia powództwa cywilnego w postępowaniu karnym lub pozostawiające je bez rozpoznania przysługuje zażalenie osobie, która wystąpiła z powództwem cywilnym.