uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Utrata mocy wyroku łącznego ipso iure (art. 575 § 1 k.p.k.) następuje w odniesieniu do tych tylko jego rozstrzygnięć o połączeniu kar tego samego rodzaju (o umorzeniu postępowania na podstawie art. 572 k.p.k.), które zostały objęte nowym wyrokiem łącznym, wydanym w związku z powstałą po wydaniu tego wyroku potrzebą, wynikającą z przesłanek prawnomaterialnych określonych w art. 85 k.k.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa.

W sytuacji, gdy zastosowanie określonego rozwiązania procesowego jest jedynie prawem, a nie obowiązkiem organu, i gdy nadto oskarżony i jego obrońca nie formułują w tej materii stanowczego wniosku dowodowego, ani ewentualne zastosowanie tego rozwiązania, ani zaniechanie jego zastosowania, nie stanowią naruszenia prawa, a tym bardziej naruszenia o charakterze rażącym, jak tego wymaga podstawa kasacyjna

O wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 278 § 3 k.k., nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu, to trzeba mieć na uwadze szczegółową analizę okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy, w tym m.in. odnośnie uprzedniego usunięcia przez niego zabezpieczeń na towarze, czy dysponowania pieniędzmi pozwalającymi na zakup jednej pary spodni, a także uprzedniej karalności oskarżonego, odnośnie

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są (…) miarodajne (…) wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości

Art. 1302 § 3 k.p.c., mimo uchylenia go przez ustawę nowelizującą z 5 grudnia 2008 r. (Dz. U. Nr 234, poz. 1571), ma zastosowanie nadal w sprawach wszczętych przed wejściem w życie tej ustawy. Przy czym zwrot „wszczęcie postępowania', bez doprecyzowania w postaci: „w pierwszej instancji', „w danej instancji' oznacza zainicjowanie sprawy w postępowaniu sądowym.

Ogłoszenie upadłości pozwanego obejmującej likwidację majątku po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji nie uzasadnia - na podstawie art. 1821 § 1 k.p.c. - uchylenia tego wyroku przez ten sąd i umorzenia postępowania.

Poza dwoma wymienionymi w art. 98 § 2 pkt 2 k.r.i.o.p. przypadkami, rodzic nie może reprezentować dziecka w postępowaniu procesowym, które toczy się między tym dzieckiem a drugim z jego rodziców. Oznacza to, że w sprawie z powództwa windykacyjnego jednego z rodziców przeciwko małoletnim dzieciom wytoczonego w ramach ochrony prawa rzeczowego ograniczonego małoletnich pozwanych musi reprezentować kurator

Jeżeli prokurator podniesie zarzut przedawnienia roszczeń, a sąd ustali, że niedotrzymanie przez wnioskodawcę terminu nie usprawiedliwiają żadne wyjątkowe okoliczności, żądanie odszkodowania podlega oddaleniu. Sama niewątpliwa niesłuszność tymczasowego aresztowania i związane z tym krzywdy, a tego dotyczyć miały owe dowody, nie wyłączają jeszcze trafności powołania się na przedawnienie. Obowiązek pouczenia

Objęcie nieruchomości w posiadanie w związku z podjęciem przez Radę Ministrów samoistnej uchwały o odpłatnym przekazaniu nieruchomości, nie pozwala na przypisanie wnioskodawcy statusu posiadacza nieruchomości w dobrej wierze.

Możliwość doliczenia posiadania poprzednika prawnego przy ustalaniu wymagań co do czasu posiadania samoistnego potrzebnego do zasiedzenia prawa, zgodnie z art. 176 § 1 k.c. może dotyczyć tylko okresu posiadania przez poprzednika prawnego. Nie ulega wątpliwości, że z art. 176 k.c. wynika, iż doliczyć można tylko okres samoistnego posiadania. Na tle art. 176 k.c. doliczać można tylko okres posiadania

Gdy następcza niedopuszczalność skargi jest skutkiem zmiany stanu prawnego, do rozstrzygnięcia o kosztach wywołanego nią postępowania nie ma zastosowania zasada odpowiedzialności za wynik postępowania (art. 98 § 1 k.p.c.), w którym nie ma strony przegrywającej.

W wypadku orzeczeń od których skarga nie przysługuje, odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem można domagać się bez uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia w postępowaniu ze skargi, chyba że strona nie skorzystała z przysługujących jej środków (art. 4241b k.p.c.).

Analiza treści art. 120 § 2 in fine k.p.k. pozwala wyrazić stanowczy pogląd, że uznanie pisma strony za bezskuteczne nie wchodzi tu w rachubę, skoro nie została ona pouczona o skutkach nieuzupełnienia braku w terminie. Taki brak pouczenia należy traktować jak niepouczenie uczestnika postępowania o ciążących obowiązkach i przysługujących uprawnieniach, w związku z czym brak ten - stosownie do treści

Skarżący formułując wymagany przez art. 3984 § 1 pkt 3 k.p.c., wniosek może użyć dowolnych określeń, byle tylko wynikało z nich w sposób nie budzący wątpliwości, czy domaga się on uchylenia zaskarżonego orzeczenia, czy też uchylenia i zmiany, i w jakim zakresie uchylenie to lub uchylenie i zmiana powinno nastąpić.

Rozpoznając sprawę w okolicznościach przewidzianych w art. 514 § 2 k.p.c., sąd nie wzywa osób zainteresowanych do udziału w sprawie, w tym także - uczestników postępowania w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku. Stroną (uczestnikiem) takiego postępowania jest bowiem tylko wnioskodawca i on mógłby wnieść skutecznie środek odwoławczy w postaci apelacji. Nie ma przy tym znaczenia to, że doręczenie zaskarżonego

1. W kasacji nie wystarczy powołać się - chociażby bezzasadnie - na jakiekolwiek inne naruszenie prawa, aby dopuszczalne było skuteczne skarżenie również niewspółmierności kary. Trzeba bowiem wykazać rzeczywiste zaistnienie podnoszonej obrazy prawa przez sąd odwoławczy, jako że to wyrok tego sądu objęty jest kasacją. Wypada również podnieść, że nieskorzystanie przez sąd odwoławczy z urzędu z możliwości

Umocowanie do reprezentowania przed „sądami” uprawnia ustanowionego pełnomocnika do występowania w imieniu strony także przed Sądem Najwyższym.

Wynikająca z art. 98 § 1 k.p.c. podstawowa zasada, nakładająca z reguły obowiązek zwrotu kosztów na stronę przegrywającą, nie obowiązuje w postępowaniu nieprocesowym [sprawa o zniesienie współwłasności], ponieważ w tym przedmiocie art. 520 k.p.c. stanowi inaczej.

Odroczenie wykonania kary wobec Moniki H. trwało łącznie 11 miesięcy, co nie uprawniało do podjęcia decyzji o zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w.

Do uprawdopodobnienia, o którym mowa w art. 144 k.p.c., nie wystarcza stwierdzenie właściwego organu, że strona nie jest zameldowana w danej miejscowości i w związku z tym nie figuruje w rejestrze mieszkańców danej miejscowości. Konieczne jest poza tym wykazanie, że nie tylko żądający ustanowienia kuratora, lecz także inne osoby, które mogą mieć informacje o miejscu pobytu strony, a w szczególności

Odpowiedź na skargę kasacyjną, wniesiona po upływie przewidzianego w art. 3987 § 1 k.p.c. ustawowego terminu, nie stanowi odpowiedzi na skargę kasacyjną, a jedynie pismo procesowe. Nie ma powodów, aby inaczej traktować spóźnioną odpowiedź na apelację.

Prawomocne wyroki, nowe okoliczności faktyczne i środki dowodowe, które powstały po uprawomocnieniu się wyroku nie stanowią podstawy wznowienia postępowania [art. 403 § 2 k.p.c.]