Orzeczenia
Nieodzownym warunkiem wznowienia postępowania na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. jest istnienie w chwili orzekania powodów w nim wymienionych. Jedynie w tym czasie nie były one znane sądowi. Jeżeli chodzi o wskazywaną we wniosku podstawę odwołującą się do art. 60 § 3 k.k., musiałyby to być wyjaśnienia podejrzanego złożone w swojej sprawie, odebrane i utrwalone w trybie art. 143 § 1 pkt 2 k.p.k.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4241 § 1 k.p.c.) nie przysługuje od postanowienia sądu drugiej instancji co do wysokości stosunkowej opłaty egzekucyjnej (art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji - jedn. tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191) w zw. z art. 770 k.p.c. in fine.
Postanowienie oddalające zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji odwołujące syndyka nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 4241 § 1 k.p.c.
Wyłączność ustawy i maksymalna określoność znamion przestępstw nie oznacza jednak, że wszelkie elementy opisujące czyny zabronione muszą i mogą być wyczerpująco ustalone w ustawie. Także w zakresie typizacji przestępstw dopuszczalne jest odwoływanie się do sformułowań ocennych (np. ciężkie, lekkie, istotne, podobne, wielka, znaczna, silne, znikomy itp.). Ostatecznie na sądach ciąży obowiązek interpretacji
Wspólnik spółki komandytowej, któremu sąd przyznał prawo do przejęcia majątku spółki (art. 66 w zw. z art. 103 k.s.h.), wstępuje do sprawy w miejsce wykreślonej z rejestru spółki jako jej ogólny następca prawny.
Zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające wniosek o przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu, jest niedopuszczalne.
1. Uzasadnienie postanowienia o przedstawieniu zagadnienia prawnego powinno zawierać możliwe rozwiązania danego zagadnienia, które w ocenie sądu rozpatrującego środek odwoławczy mogą wchodzić w rachubę oraz przedstawienie argumentów w stosunku do każdego z nich, nie jest natomiast wystarczające ograniczenie się do zaprezentowania jednego stanowiska z przytoczeniem argumentów, które mogłyby je uzasadniać
1. Art. 390 § 1 k.p.c. przewiduje i dopuszcza stawianie wyłącznie zagadnień (pytań) prawnych „do rozstrzygnięcia”, nie zaś „do uzupełnienia”. 2. Dowiedzenie się przez osobę trzecią o naruszeniu jej praw na skutek zajęcia przed dniem 5 lutego 2005 r. nie eliminuje możliwości objęcia przysługującego jej żądania o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji terminem zawitym wprowadzonym art. 841 § 3 k.p.c
W art. 202 § 3 k.p.k. zakazane jest, by biegli pozostawali ze sobą w związku małżeńskim lub w innym stosunku, który mógłby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich samodzielności, chodzi tu o więzy stawiające pod poważnym znakiem zapytania zdolność biegłych do samodzielnego i niezależnego analizowania okoliczności istotnych dla treści opinii. Sam fakt zależności służbowej między biegłymi, o ile nie
Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy kwalifikowanego zabójstwa z art. 148 § 2 k.k., zagrożonego karą 25 lat pozbawienia wolności i dożywotniego pozbawienia wolności, nie stanowi naruszenia prawa materialnego, gdyż nie istnieje przepis zakazujący zastosowania tej instytucji, a przyjęcie konkludentnego zakazu wynikającego z zaniechania przez ustawodawcę określenia zasad łagodzenia
Norma zawarta w art. 151 § 2 k.k.w. określa rozpoczęcie biegu okresu odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonego w pierwszym postanowieniu wydanym w tym przedmiocie. Jeżeli natomiast, w trybie art. 151 § 3 k.k.w. dochodzi do wydania kolejnych postanowień orzekających o dalszym odroczeniu wykonania kary, to w ich następstwie, niezależnie od daty wydania, przedłuża się okres odroczenia
Orzekając przysposobienie pełne i decydując o potrzebie sporządzenia nowego aktu urodzenia osoby przysposobionej, sąd nie może nakazać dokonania zmiany w tym akcie jej miejsca urodzenia.
W sprawach, których przedmiotem jest spór związany z zawarciem umowy o reemisję (w tym - z określeniem wysokości wynagrodzenia z tytułu reemisji), o której mowa w art. 211 ust. 1 PrAut, droga sądowa jest czasowo niedopuszczalna, a wyczerpanie drogi postępowania przedsądowego przed Komisją Prawa Autorskiego jest obligatoryjne.
Istotą współsprawstwa bowiem jest realizacja części znamion czynu zabronionego, jak również przyczynienie się do realizacji takiego czynu, w sensie wzajemnego dopełniania się zachowań poszczególnych sprawców. Zachowanie współsprawcy polega na tym, że działa on z zamiarem wspólnej realizacji znamion czynu, na wspólny rachunek, zgodnie z przyjętym podziałem ról.
Pokrzywdzony z uwagi na wiek i charakter czynu słuchany był w trybie art. 185a k.p.k. Z powodu okoliczności wymienionych w § 1 in fine tego przepisu został przesłuchany przed sądem orzekającym. Trzykrotnie odbierali od niego relację o przedmiotowych zdarzeniach biegli psycholodzy opiniujący w sprawie. Był na ten temat indagowany także przez terapeutów mających mu przyjść z pomocą psychologiczną. Procedowanie
Sprawa o ustalenie wysokości emerytury dla potrzeb świadczenia przedemerytalnego jest sprawą o prawo majątkowe, wobec czego o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia (art. 3982 § 1 k.p.c.).
Wskazanie w zdaniu 2 art. 1184 § 2 k.p.c., że sąd polubowny nie jest związany przepisami o postępowaniu przed sądem nie odnosi się do bezwzględnie obowiązujących przepisów kodeksu postępowania cywilnego normujących postępowanie przed sądem polubownym.
Hipoteka przymusowa, która polega na obciążeniu nieruchomości dłużnika w celu zabezpieczenia nie może być wpisana, gdy dłużnik utracił już prawo własności.
Nie można uznać, że zagadnienie przedstawione przez sąd do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu budzi poważne wątpliwości, jeżeli sąd przedstawiający zagadnienie nie uzasadnił tego przez wykazanie, że dotychczasowe orzecznictwo i doktryna prawa nie dają w tym zakresie wystarczającego rozwiązania.
Obowiązek pouczenia strony o przysługujących jej środkach zaskarżenia uregulowany w art. 327 k.p.c. określa sytuacje, w których sąd dokonuje pouczenia z urzędu - bez jakiejkolwiek aktywności strony. Natomiast w pozostałych przypadkach pouczenie o sposobie zaskarżenia wyroku jest możliwe wtedy, kiedy strona wystąpi o stosowną informację.
Zgodnie z art. 83 § 1 Pr. o not. - sąd rozpoznaje zażalenie na odmowę dokonania czynności notarialnej na rozprawie.
Przepis art. 58 § 2 k.k., formułujący dyrektywę wymiaru kary grzywny, sformułowany jest wprawdzie kategorycznie („grzywny nie orzeka się”), niemniej zawsze to od decyzji sądu zależy ocena wystąpienia przesłanek zastosowania tego przepisu w konkretnej spawie. Skoro zatem orzekające w sprawie sądy doszły do przekonania, że nie zachodzą przesłanki zastosowania art. 58 § 2 k.k., to nie może być mowy o