Uprawnienia Sądu Najwyższego co do orzekania w przedmiocie zawieszenia w czynnościach, określone w art. 71 ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206, ze zm.), odnosić należy jedynie do takiej konfiguracji procesowej, w której zawieszenie to związane jest z potrzebą dokonania oceny należytego zabezpieczenia toku postępowania, dotyczącą deliktu dyscyplinarnego

Istnieje wprawdzie bezwzględny zakaz zwalniania dziennikarza od obowiązku zachowania tajemnicy dziennikarskiej w zakresie danych, o jakich mowa w art. 180 § 3 k.p.k., ale nie oznacza on, że nie można przesłuchać dziennikarza na te okoliczności, jeżeli on sam nie zasłania się tajemnicą dziennikarską i chce takie zeznania złożyć. Sąd nie może zwolnić dziennikarza z tajemnicy w tym zakresie, może natomiast

Przedmiotem hipoteki przymusowej, o której mowa w art. 34 § 1 i 2 pkt 2 oraz art. 35 § 2 pkt 1a) Ordynacji podatkowej może być nieruchomość stanowiąca przedmiot współwłasności łącznej podatnika i jego małżonka. Podstawą wpisu hipoteki przymusowej jest doręczona zobowiązanemu decyzja ustalająca wysokość zobowiązania. Przytoczone przepisy stanowią unormowanie szczególne, przewidujące nieostateczną decyzję

Leśniczy Lasów Państwowych nie jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 k.k.

Przy określaniu, w trybie art. 611c § 1 k.p.k., kary podlegającej wykonaniu po przejęciu orzeczenia do wykonania - sąd związany jest górną granicą zagrożenia oznaczoną w przepisie określającym typ przestępstwa.

Stwierdzenie, że w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa jest koniecznym, lecz niewystarczającym warunkiem wznowienia postępowania. Przyczyna wznowienia propter falsa zachodzi bowiem dopiero po ustaleniu przez sąd, że przestępstwo popełnione w związku z postępowaniem mogło mieć wpływ na treść orzeczenia. Ustalenie takie ma w wypadku przestępstwa fałszywego zeznania „uzasadnioną podstawę

Przepis art. 60 § 3 k.k. nie ma zastosowania, jeżeli w toku postępowania zmieni treść wyjaśnień w zakresie istotnych okoliczności popełnienia przestępstwa lub współdziałania w jego popełnieniu z innymi osobami.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania niezgodnie z art. 386 § 2 i 4 k.p.c. może uzasadniać stwierdzenie przewlekłości postępowania (art. 12 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, Dz.U. Nr 179, poz. 1843).

1. Nadmierne obciążenie obowiązkami służbowymi sędziego (sędziów), uniemożliwiającymi rozpoznanie sprawy przed upływem terminu karalności jest „inną ważną przyczyną” (art. 351 § 1 zd. 2 k.p.k.), uzasadniającą odstępstwo od obowiązku zachowania kolejności w wyznaczaniu sędziego (sędziów) do orzekania w sprawie. 2. Obraza art. 351 § 1 k.p.k. nie może być uznana za bezwzględną przyczynę odwoławczą, lecz

Od orzeczenia Odwoławczego Sądu Dyscyplinarnego dla Prokuratorów w przedmiocie obniżenia wysokości wynagrodzenia na podstawie art. 71a ust. 1 ustawy o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206 ze zm.), kasacja nie przysługuje.

W procesie złożonym podmiotowo większość uchybień określonych w art. 439 § 1 k.p.k. dotyczy całego wyroku, a więc także wszystkich oskarżonych, wobec czego ich wystąpienie musi spowodować uchylenie orzeczenia także na korzyść współoskarżonych, którzy nie wnieśli środka odwoławczego (art. 435 k.p.k.). Są jednak wśród nich także takie, które mogą dotyczyć, w konkretnej sprawie, tylko niektórych oskarżonych

Pojęcie przewlekłości postępowania w ustawie z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1843) nie obejmuje zwłoki, która może wystąpić w przyszłości.

Warunkiem zastosowania premii art. 60 § 3 k.k. jest ujawnienie przez sprawcę wszystkich istotnych okoliczności popełnienia przestępstwa w tym także tych dotyczących korzyści uzyskanej z przestępstwa.

Spór między ubezpieczonym a organem rentowym, w którym ubezpieczony domaga się renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, zaś organ rentowy stwierdza do niej prawo z tytułu częściowej niezdolności do pracy, jest „sprawą o przyznanie renty” w rozumieniu art. 3921 § 1 zdanie drugie k.p.c.