1. W myśl art. 16 ust. 1 ustawy z dn. 22. XI 1952 r. o amnestii (Dz. U. Nr 46, poz. 309), jeżeli amnestii nie zastosowano już przy wydaniu orzeczenia, stosuje ją organ zarządzający wykonanie wyroku. Zgodnie z art. 17 ust. 1 tej ustawy na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie stosowania jej przepisów śluzy zażalenie. Dotyczy to wszelkich postanowień lub zarządzeń w kwestiach związanych ze stosowaniem

Udzielenie adwokatowi pełnomocnictwa do założenia rewizji przez żonę oskarżonego nie stanowi uchybienia powodującego pozostawienie tejże rewizji bez rozpoznania, jeżeli oskarżony stawił się na rozprawę w asystencji tegoż właśnie obrońcy i stwierdzał w ten sposób, że pełnomocnictwo to zostało wydane zgodnie z jego wolą.

Stosownie do art. 3 ustawy o amnestii z dn. 22. XI 1952 r. (Dz. U. Nr 48, poz. 309), jeżeli postępowanie zostaje umorzone, organ stosujący amnestię może orzec przepadek narzędzi przestępstwa, przedmiotów pochodzących z przestępstwa lub mienia, którego posiadanie jest zakazane, jednak po dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych przy ewentualnym zastosowaniu art. 43 k.p.k. i umożliwieniu oskarżonemu

1. To samo działanie, zakwalifikowane w prawomocnym wyroku skazującym lub uniewinniającym jako występek przewidziany w art. 238 lub 239 k. k., nie może być przedmiotem nowego ścigania karnego jako występek określony w art. 240 lub 241 k. k. Ściganiu takiemu stoi na przeszkodzie powaga rzeczy osądzonej (res iudicata). Skazanie na mocy art. 240 i 241 k. k. byłoby możliwe jedynie w przypadku wznowienia

Wyrok wydany, podpisany i ogłoszony przez przewodniczącego składu sądzącego i jednego ławnika, a więc z naruszeniem podstawowej zasady procesu karnego określonej w art. 1 i 18 k. p. k., jest bezwzględnie nieważny, ponieważ nie posiada podstawowych warunków orzeczenia wydanego w trybie obowiązujących przepisów postępowania karnego.

I. Sprawy nieletnich o przestępstwach z art. 7, 8 i 13 ustawy z dn. 19. IV 1950 r. o zabezpieczeniu socjalistycznej dyscypliny pracy (Dz. U. R. P. Nr 20, poz. 168) powinny być rozpoznawane w wydziałach dla nieletnich, a nie w zwykłych wydziałach karnych sądów powiatowych. II. Skazanie nieletniego na umieszczenie w zakładzie poprawczym za przestępstwo z art. 718 wspomnianej wyżej ustawy o zabezpieczeniu

I. Handel łańcuszkowy, o którym mowa w art. 14 ustawy z dn. 2. VI 1947 r. (Dz. U. R. P. Nr 43, poz. 218), stanowi sam przez się jedną z postaci czynności nieuczciwych, mogących wywołać zwyżkę cen, co wyczerpuje istotę przewidzianego w tym przepisie przestępstwa i nie wymaga ponadto ustalenia, iż handel taki mógł spowodować zwyżkę cen w konkretnym przypadku. II Przedmiotem handlu łańcuszkowego w rozumieniu

W myśl art. 13 ustawy o amnestii z dn. 22. XI 1952 r. (Dz. U. Nr 46, poz. 309) amnestię stosuje się do poszczególnych zbiegających się przestępstw, a więc o zastosowaniu amnestii decyduje wartość mienia będącego przedmiotem każdego ze zbiegających się przestępstw.

Osoba sprzedająca towary, powierzone jej przez spółdzielnię spożywców na zasadzie umowy ajencyjnej, podlega w przypadku przywłaszczenia pieniędzy osiągniętych ze sprzedaży tych towarów odpowiedzialności za przestępstwo urzędnicze, przewidziane w art. 286 § 2 k. k.

Jeśli kilka czynów tej samej osoby poddano prawidłowo postępowaniu doraźnemu, a na podstawę okoliczności, które wyszły na jaw dopiero w toku rozprawy, sąd uzna, że niektóre z tych czynów nie stanowią przestępstw podlegających postępowaniu doraźnemu, nie przestaje być ono właściwym w odniesieniu do tych czynów. W takiej sprawie może być wydany wyrok, który obejmuje zarówno czyny osądzone jako przestępstwa

Orzeczenie o amnestii zamieszczone w wyroku jest jego częścią składową i jako takie może być zaskarżone tylko rewizją, a nie zażaleniem.

W razie umorzenia postępowania karnego przeciwko oskarżonemu na podstawie art. 6 ustawy o amnestii z dn. 22.XI.1952 r. (Dz.U. Nr 46, poz. 309) zbędne jest ustalanie faktu popełnienia przestępstwa przez oskarżonego i wykazywanie jego winy.

1. Rewizja od orzeczenia o kosztach sądowych jest dopuszczalna, o ile zaskarżone orzeczenie zostało objęte wyrokiem. 2. Rewizja taka podlega rozpoznaniu na rozprawie i rozstrzygnięciu wyrokiem, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 376 k. p. k.