Brak uprzedzenia osoby składającej poręczenie majątkowe przewidziane w art. 226 k.p.k. o treści art. 228 § 1 i 229 k.p.k., którego obowiązek dokonania przewidziany jest w art. 228 § 2 k.p.k., nie pozwala na orzeczenie przepadku przedmiotów poręczenia lub ściągnięcia sumy poręczenia nawet wówczas, gdy sąd orzekający ma podstawę do przyjęcia, że poręczający znał treść odnośnych przepisów.

Doręczenie dłużnikowi dokumentu rozliczeniowego (faktury) jest wezwaniem go do spełnienia świadczenia pieniężnego wówczas, gdy zawarto w nim stosowną wzmiankę co do sposobu i czasu zapłaty.

Pracownikowi, któremu wskutek bezpodstawnego odsunięcia od wykonywania pracy w okresie wypowiedzenia umowy o pracę faktycznie skrócono ten okres, przysługuje wynagrodzenie na podstawie art. 49 k.p.

Wynagrodzenie przyjęte za podstawę wymiaru emerytury zgodnie z §10 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (jedn. tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 ze zm.) w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 5 października 1990 r. zmieniającym niektóre przepisy w sprawie ustalenia podstawy wymiaru

Postanowienie umowy kredytu bankowego, w którym przyjęto, że kredytodawca jest uprawniony do zmiany stawek oprocentowania, jest bezskuteczne, jeżeli w umowie nie określono jednocześnie konkretnych okoliczności, od jakich zmiana ta jest uzależniona.

1. Przysługujące przedsiębiorstwa państwowemu prawo zarządu gruntami oraz budynkami, innymi urządzeniami i lokalami znajdującymi się na tych gruntach, o których mowa w art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. nr 79, poz. 464 z późn. zm.), przechodzi – na podstawie art. 8 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r.

Zaliczenie na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste wartości mienia pozostawionego za granicą nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu, po wejściu w życie ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. art. 79, poz. 464), przez osobę uprawnioną dalszych świadczeń w ramach ekwiwalentu określonego w art. 81 ust. 1 ustawy z 29 kwietnia 1985

W razie przejęcia części zakładu pracy (sklepu) przez inny zakład pracy wraz z pracownikami, których wiązała ważna umowa o wspólnej odpowiedzialności materialnej, zakład pracy przejmujący nie ma obowiązku zawarcia z tymi pracownikami nowej umowy pisemnej o wspólnej odpowiedzialności, chyba że umowa ta została uprzednio wypowiedziana przez pracowników lub odstąpił od niej zakład pracy.

W razie przejęcia części zakładu pracy (sklepu) przez inny zakład pracy wraz z pracownikami, których wiązała ważna umowa o wspólnej odpowiedzialności materialnej, zakład pracy przejmujący nie ma obowiązku zawarcia z tymi pracownikami nowej umowy pisemnej o wspólnej odpowiedzialności, chyba że umowa ta została uprzednio wypowiedziana przez pracowników lub odstąpił od niej zakład pracy.

Lokal mieszkalny wybudowany ze środków uzyskanych przez zakład pracy z budżetu centralnego, nie podlegających zwrotowi, jest mieszkaniem zakładowym (art. 55 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe, Dz.U. z 1987 r. Nr 30, póz. 165 ze zm.).

O sposobie ustalenia wysokości wkładu mieszkaniowego lub budowlanego decydują postanowienia statutowe. Jeżeli według statutu spółdzielni mieszkaniowej wysokość tych wkładów uzależniona jest od kosztów wykonania zadania inwestycyjnego, to wówczas członek takiej spółdzielni nie może domagać się określenia obciążającego go wkładu (mieszkaniowego lub budowlanego) stosownie do wysokości kosztów budowy jedynie

1. Spółdzielnia, która na podstawie art. 2 ust. 10 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. nr 79, poz. 464 ze zm.) otrzymała grunt w użytkowanie wieczyste, jest obowiązana do wniesienia pierwszej opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Jednakże w sytuacji, gdy spółdzielnia wniosła pierwszą opłatę roczną za użytkowanie gruntu, opłatę

1. Przestępstwami stanowiącymi zbrodnie przeciwko ludzkości w rozumieniu art. 2 b) ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytucie Pamięci Narodowej (Dz.U. z 1984 r., nr 21, poz. 98 i z 1991 r., nr 45, poz. 195) są takie czyny, które – wypełniając znamiona zbrodni lub umyślnych występków, określonych w ustawodawstwie polskim –

Do osób bliskich najemcy, które w razie jego śmierci wstępują – na podstawie art. 691 k.c. – w stosunek najmu lokalu podlegającego prawu lokalowemu, mogą być zaliczone tylko osoby wymienione w art. 9 prawa lokalowego (j.t. Dz.U. z 1987 r., nr 30, poz. 165 ze zm.).

Ubezpieczyciel nie odpowiada w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 1990 r. w sprawie ogólnych warunków ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów - Dz.U. Nr 89, poz. 527 ze zm.) za szkody wyrządzone w mieniu przez nieznanego sprawcę przy użyciu skradzionego

Sąd wojskowy stwierdziwszy na rozprawie, że czyn zarzucany oskarżonemu, nie będącemu żołnierzem w chwili orzekania, nie zawiera znamion przestępstwa, a stanowi jedynie wykroczenie, uznaje się niewłaściwym do rozpoznania sprawy i na podstawie art. 25 § 1 k.p.k. przekazuje ją kolegium do spraw wykroczeń albo – gdy chodzi o wykroczenie skarbowe – organowi określonemu w ustawie karnej skarbowej.

Od decyzji organu założycielskiego o podziale przedsiębiorstwa państwowego, wydanej na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. oprzedsiębiorstwach państwowych w brzmieniu jednolitego tekstu z 1991 r. (Dz.U. nr 18, póz. 80), radzie pracowniczej przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu, a w razie podtrzymania decyzji przez organ założycielski - prawo wniesienia sprawy do sądu (art. 63

Zakład ubezpieczeń odpowiada z tytułu ubezpieczenia za szkodę spowodowaną przez ogień w budynkach wchodzących w skład gospodarstwa rolnego w sytuacji, gdy rolnik dokonał w terminie zgłoszenia budynków do ubezpieczenia, lecz z przyczyn leżących po stronie ubezpieczyciela nie opłacił składki przed upływem terminu określonego w § 9 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1990 r

Okres przebywania w więzieniu polskim na mocy skazania w latach 1944-1956 bez związku z działalnością polityczną bądź religijną związaną z walką o suwerenność i niepodległość nie jest okresem represji w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. nr 17, poz. 75) nawet gdy osoba

1. Określenie "aparat bezpieczeństwa publicznego", o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75) oznacza wszystkie jednostki organizacyjne resortu bezpieczeństwa publicznego, które z formalno-prawnego punktu widzenia były określane jako służby bezpieczeństwa

1. Określenie „aparat bezpieczeństwa publicznego”, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. „a” ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. nr 17, poz. 75), oznacza wszystkie jednostki organizacyjne resortu bezpieczeństwa publicznego, które z formalnoprawnego punktu widzenia były określane jako służby bezpieczeństwa

Okres przebywania w wiezieniu polskim na mocy skazania w latach 1944-1956, bez związku z działalnością polityczna bądź religijna, związana z walka o suwerenność i niepodległość, nie jest okresem represji w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego Dz. U. Nr 17, poz. 75) nawet wtedy

1. Duchownym w rozumieniu art. 47 art. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16) jest osoba należąca do Kościoła katolickiego lub innego Kościoła albo związku wyznaniowego, która wyróżnia się spośród ogółu wyznawców danej religii tym, że powołana została do stałego organizowania i sprawowania kultu religijnego.

Uchwały Sądu Najwyższego zawierające wytyczne w zakresie wykładni prawa i praktyki sądowej nie mają mocy zasad prawnych.