1. Użyte w art. 604 § 1 pkt 7 k.p.k. sformułowanie „uzasadniona obawa”, iż w państwie wzywającym może dojść do naruszenia praw i wolności osoby wydanej, oznacza, że prawdopodobieństwo takie musi zostać wykazane za pomocą określonych faktów lub informacji o faktach, które pozwalają na obiektywną ocenę realności zagrożenia. Ustaleń zaś takich nie można czynić wyłącznie na podstawie twierdzeń osoby ściganej

Każdy obrońca, w tym ustanowiony z wyboru, działa samodzielnie, i choć bez wątpienia kontakt osobisty z osobą, którą ma bronić jest tu pożądany, to nie można uznać go za bezwzględnie obowiązujący, tym bardziej w sytuacji, gdy chodzi jedynie o rozważenie, czy istnieją podstawy do wniesienia skargi kasacyjnej. Obrońcę z urzędu ustanawia się przy tym, nie po to, aby sporządził on kasację, gdyż taka jest

Dla zachowania formy skargi kasacyjnej nie jest wystarczające ograniczenie się do wskazania naruszenia w podstawie kasacyjnej przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy bez określenia, które przepisy - oznaczone numerem artykułu (paragrafu, ustępu) ustawy - zostały naruszone, a w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wyjaśnienia na czym to naruszenie polegało oraz jaki

Jeżeli, zgodnie z obowiązującymi przepisami, doszło do przekazania rozpoznania sprawy innemu sądowi równorzędnemu, nie można skutecznie występować do Sądu Najwyższego o dalsze jej przekazanie w trybie art. 37 k.p.k., dopatrując się dobra wymiaru sprawiedliwości w tym, że pokrzywdzony, którego miejsce zamieszkania lub pobytu jest bardziej odległe od siedziby sądu obecnie właściwego, niż było to przed