Obowiązek świadczenia w postaci zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych wynika ze złożonych przez Podatnika deklaracji podatkowych albo decyzji Organu określającej prawidłową wysokość tego zobowiązania, a nie z decyzji odmawiającej przyznania ulgi.

Z treści art. 61 § 3 p.p.s.a. wynikają dwa rodzaje obowiązków. Z jednej strony to wnioskodawca (skarżący) zobligowany jest do złożenia stosownego wniosku, w którym powinien wykazać okoliczności opisane wspomnianym przepisem. Uzasadnienie takiego wniosku musi więc odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do strony wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest zasadne. Z opisanym

Instytucja prawa pomocy stanowi wyjątek od ogólnej zasady ponoszenia przez Stronę kosztów związanych z jej udziałem w sprawie i jego przyznanie uwarunkowane jest wykazaniem - a więc udowodnieniem - przez Stronę, że nie jest ona w stanie sama tych kosztów ponieść w całości bądź części.

Użyte w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) pojęcia nieostre, tj. niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, wymagają skonkretyzowania w postaci argumentacji strony skarżącej, względnie gdy okaże się to konieczne, zobrazowania opisanej we wniosku sytuacji

Niepodpisanie orzeczenia w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k. trzeba rozumieć jako rzeczywisty brak podpisu pod treścią orzeczenia osoby biorącej udział w jego wydaniu, tj. nieopatrzenie orzeczenia znakiem graficznym, stanowiącym zapis imienia i nazwiska, względnie tylko nazwiska, o określonych cechach wyróżniających, w tym pod względem złożoności i czytelności, sporządzonym odręcznie przez tę osobę