Posiadanie służebności gruntowej polegającej na korzystaniu z trwałych i widocznych urządzeń posadowionych na nieruchomości przez przedsiębiorstwo energetyczne, może być uznane za posiadanie w dobrej wierze z chwilą jego objęcia, na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli (Dz. U. Nr 28, poz. 256 ze zm.).

Zastosowanie art. 102 k.p.c. wymaga odrębnego uzasadnienia, nie tożsamego z okolicznościami zwolnienia strony od kosztów sądowych; to zwolnienie nie stanowi jednoczesnego powodu do nieobciążania kosztami związanego z wynikiem postępowania sądowego. Odwołanie się tylko do sytuacji życiowej i majątkowej, w tym do braku majątku, co ogólnie stanowiło przyczynę wcześniejszego zwolnienia od kosztów sądowych

Nie jest wystarczającą przesłanką, uzasadniającą przedstawienie zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu [art. 390 § 1 k.p.c.], powołanie się na rozbieżną wykładnię tego samego przepisu prawa w orzecznictwie sądów, gdyż nie oznacza to równocześnie, że każda z przyjmowanych przez sądy wykładni przepisu, mającego zastosowanie przy rozpoznawaniu apelacji, jest uzasadniona także w ocenie

Tezy informacyjne: I. Wynik kontroli, o który mowa w art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r., Nr 8, poz. 65 ze zm.) wskazuje wyłącznie określone uchybienia oraz dokonuje ustaleń faktycznych, a tym samym nie dotyczy przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia bądź obowiązku wynikających z przepisów prawa, nie podlega zatem zaskarżeniu do sądów

Obowiązek wskazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, określonych w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm), spoczywa na wnioskodawcy, a nie sądzie.Sąd jedynie ocenia, czy w istocie wskazana przez stronę szkoda ma znaczny rozmiar lub istnieje niezbezpieczeństwo spowodowania trudnych

Zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, będąc jednym z dwóch środków odwoławczych od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, co wynika z art. 194 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), nie jest środkiem służącym do uzupełniania złożonego w sprawie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.