Na orzeczenie o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji, wydanego w konsekwencji reformatoryjnego orzeczenia przez Sąd drugiej instancji, nie przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego zgodnie z art. 3941 § 1 pkt 2 k.p.c..

Co do zasady, niezbędny nakład pracy oraz wkład pracy adwokata sąd bierze pod uwagę przy zasądzaniu opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, a nie przy nieobciążaniu strony kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c.

Tezy informacyjne: I. Brak związania granicami środka odwoławczego na mocy art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej w skrócie: p.p.s.a.) w przypadku zażalenia oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjnego nie jest związany ani podstawami w.w. środka odwoławczego, ani zgłoszonymi w nim wnioskami strony. II

Zasada, w myśl której rowerzyści są wręcz obowiązani poruszać się poboczem drogi, o ile nadaje się ono do jazdy a kierujący rowerem nie utrudnia ruchu pieszego, jest powszechnie znana, podobnie jak powiązany z tym fakt, że rowerzysta uczestniczy wówczas w ruchu po drodze publicznej.

Skoro zarówno apelacja, jak i skarga kasacyjna zostały wymierzone przeciwko „całości orzeczenia”, to wartość przedmiotu zaskarżenia oznaczona w skardze nie może być wyższa niż wskazana w apelacji.

Odpowiednie stosowanie w postępowaniu kasacyjnym art.60 w zw. z art.193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administrtacyjnymi ( Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.)oznacza, że należy odmówić uwzględnienia cofnięcia skargi kasacyjnej w sytuacji, gdy cofnięcie spowodowałoby uprawomocnienie się zaskarżonego orzeczenia wydanego w postępowaniu sądowoadministracyjnym