Rygoryzm przewidziany dla pism procesowych wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowiony w art. 1302 § 3 k.p.c., nie może być uznany za nadmierny. Brak jest podstaw do uznania, że nałożony przez ustawodawcę rygoryzm związany z odrzuceniem nieopłaconej apelacji wniesionej przez stronę reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika narusza prawo do zaskarżenia orzeczenia wydanego przez

Ustanowienie dla strony pełnomocnika przez sąd powszechny na podstawie art. 117 k.p.c., do występowania w postępowaniu przed tym sądem, nie obejmuje z mocy prawa umocowania do wniesienia skargi kasacyjnej i udziału pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.

Przesłanka „niemożności skorzystania w poprzednim postępowaniu' ze środków dowodowych (art. 403 § 2 k.p.c.) jest spełniona, jeżeli były one przedmiotem uwzględnionych wniosków dowodowych strony, a dowód z nich nie został przeprowadzony wskutek ich nieuzyskania przez sąd.

Wskazanie przez stronę w skardze kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia, która prima facie nie ma oparcia w obiektywnych kryteriach dotyczących sposobu jej obliczenia, stanowi pozorne wypełnienie zobowiązania wynikającego z art. 3984 § 2 k.p.c. Oznacza to, iż skarga jest dotknięta brakiem formalnym, podlegającym uzupełnieniu na wezwanie przewodniczącego w trybie art. 130 § 1 k.p.c. w związku z