Termin „sprawa” w rozumieniu art. 200 k.p.c. powinien być rozumiany jako wiązka roszczeń należąca do właściwości tego samego sądu i rozstrzyganych w tym samym postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa pracy. Powoduje to określenie wartości przedmiotu sporu odrębnie dla roszczeń cywilnych i pracowniczych.

Przepis art. 124 ust. 1 p.u.n. odnosi się do wszystkich przedsiębiorców pozostających w ustroju wspólności ustawowej, w tym również do wspólników spółki cywilnej, którzy jako przedsiębiorcy wyposażeni zostali w zdolność upadłościową.

Zgodnie z art. 520 § 2 k.p.k. strona, która nie zaskarżyła orzeczenia sądu pierwszej instancji, nie może wnieść kasacji od orzeczenia sądu odwoławczego, jeżeli orzeczenie sądu pierwszej instancji utrzymano w mocy lub zmieniono na jej korzyść. Wniesiona kasacja jest niedopuszczalna z mocy ustawy, bowiem granice uprawnień strony, która nie zaskarżyła orzeczenia sądu pierwszej instancji, zakreśla ta czynność

Dopuszczalne jest ustanowienie służebności drogi koniecznej na prawie użytkowania wieczystego (art. 145 § 1 k.c.).