Z punktu widzenia standardu art. 6 ust. 3 KE - oskarżony musi mieć możliwość wnioskowania powtórnego przesłuchania pokrzywdzonego, i takie prawo w § 1 art. 185 a k.p.k. mu zagwarantowano. Jednakże złożenie takiego żądania nie oznacza konieczności ponownego przesłuchania (nie wynika to również z literalnego brzmienia art. 185 a k.p.k.), albowiem żądanie to podlega ocenie - jak każdy wniosek dowodowy

Wyłączną przesłanką orzeczenia o wymierzeniu organowi grzywny /art. 55 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ jest niewypełnienie obowiązków określonych w art. 54 par. 2 powołanej ustawy w terminie przewidzianym w tym przepisie.

Dla oceny społecznej szkodliwości zachowania oskarżonej znaczenie ma odstęp czasowy między zaistnieniem inkryminowanego zdarzenia, a podjęciem kroków zmierzających do uruchomienia postępowania karnego. Nie chodzi jednak o sam upływ czasu, lecz o postawę pokrzywdzonego, który nie tylko zaakceptował sam fakt zawarcia umowy, na której bezprawnie naniesiono jego podpis, ale także spełnił swoją część świadczenia

Od prawomocnego postanowienia sądu drugiej instancji co do przybicia przysługuje skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem.

Przepis art. 41 § 1 k.k. mówi o zakazie zajmowania określonego stanowiska, przez co rozumieć trzeba pozycję zajmowaną przez obywatela w systemie i hierarchii instytucji państwowych i społecznych, a także prywatnych. Pozycję tę mogą wyznaczać określone funkcje, np. funkcja kierownicza, kontrolna, nadzorcza. W niczym zatem nie narusza tego przepisu orzeczenie zakazu pełnienia stanowisk kierowniczych,

Od prawomocnego postanowienia sądu drugiej instancji co do przybicia przysługuje skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem.

Przepis art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, przez co odstąpienie od zasady rozpoznania sprawy przez sąd miejscowo właściwy może nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji jednoznacznie świadczącej o tym, że pozostawieniu sprawy w gestii tego sądu, sprzeciwiałoby się dobro wymiaru sprawiedliwości. Oznacza to, że również ocena przesłanki sprawnego i skutecznego przeprowadzenia postępowania karnego

Zamknięcie dostępu do instancji odwoławczej, będące naruszeniem uprawnień chronionych przepisami konstytucyjnymi (art. 78 Konstytucji), może stanowić podstawę skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu pierwszej instancji (art. 4241 § 2 k.p.c.).

„Postępowaniem zakończonym prawomocnym orzeczeniem”, które - w rozumieniu art. 540 § 1 k.p.k. in principio - podlega wznowieniu w wypadku stwierdzenia przesłanki określonej w § 2 tego unormowania, nie jest postępowanie zakończone orzeczeniem oddalającym kasację, lecz postępowanie sądu (tu: dyscyplinarnego), którego orzeczeniem skazano oskarżonego (tu: obwinionego).

Dopuszczalne jest stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie własności przygranicznego pasa gruntu stanowiącego część nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością będącą własnością zasiadującego, gdy rozgraniczenia obu nieruchomości dokonano ostateczną decyzją administracyjną nieuwzględniającą zasiedzenia, którego termin upłynął przed rozgraniczeniem.

Do skargi kasacyjnej od wyroku (postanowienia co do istoty sprawy) wydanego przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398), wniesionej po wejściu w życie tej ustawy, stosuje się przepisy ustawy nowej.

Art. 178 § 1 k.k. przewiduje nadzwyczajne obostrzenie kary wobec sprawcy jednego z przestępstw wymienionych w jego dyspozycji. Wskazywany w tym przepisie stan nietrzeźwości powiązany jest z osobą sprawcy, nie zaś ze znamionami popełnianego przestępstwa, które zostały opisane w art. 173, 174 i 177 k.k. (i nie należy do nich stan odurzenia, nietrzeźwości lub ucieczka z miejsca wypadku).

1. Odmienna ocena znaczenia określonego faktu przez sąd odwoławczy, która wpłynęła na zmianę orzeczenia co do wymiaru kary, nie oznacza, że doszło do zmiany ustalenia faktycznego, przyjętego za podstawę zaskarżonego wyroku. 2. Zmiana wyroku, po rozpoznaniu apelacji na niekorzyść, polegająca na orzeczeniu przez sąd odwoławczy kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji odstąpił

Nie zasługuje na aprobatę sytuacja, gdy strona, powiadomiona o chorobie pełnomocnika i wpływie jaki ta choroba wywrze na możliwość złożenia skargi kasacyjnej w terminie, biernie pozwala terminowi upłynąć. Dochowaniem należytej staranności przy prowadzeniu swoich spraw oraz dołożeniem największego w danych okolicznościach wysiłku byłoby w takim przypadku, ustanowienie innego pełnomocnika w celu sporządzenia

Przepis art. 189 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ ma odpowiednie zastosowanie do sytuacji, w których istniały podstawy do odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu określone w art. 88 powołanej ustawy.

Nie podanie w skardze kasacyjnej podstaw kasacyjnych z art. 174 p.p.s.a. stanowi brak o charakterze nieusuwalnym i w związku z tym podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna na podstawie art. 180 w związku z art. 193 p.p.s.a.

Brak ustawowej przyczyny wznowienia, określonej w art. 272 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ zachodzi także wówczas, gdy w skardze o wznowienie powołano się wprawdzie na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, stwierdzające niezgodność określonych przepisów prawa z Konstytucją, lecz przepisy te nie były stosowane

1. Przepisy art. 270 i art. 272 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ dotyczą prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie sądowoadministracyjnej w rozumieniu art. 1 i art. 134 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. 2. Podstawą prawną żądania, po prawomocnym zakończeniu postępowania

Podstawą prawną żądania, po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie sądowoadministracyjnej, wzruszenia prawomocnego postanowienia niekończącego postępowania w takiej sprawie stanowi wprost art. 190 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji, a do jego wzruszenia mają odpowiednie zastosowanie przepisy o wznowieniu postępowania sądowoadministracyjnego, tj. art. 272 par. 2, art. 275, art. 276, art