Skarga kasacyjna nie przysługuje od orzeczeń nieprawomocnych, lecz stanowi nadzwyczajny, przysługujący w szczególnych sytuacjach środek wzruszania orzeczeń prawomocnych.

Jeżeli jakaś dziedzina stosunków nie została objęta szczegółowymi unormowaniami odnoszącymi się do konkretnej „wolności”, to gwarancję swobody działania jednostki można wyprowadzić bezpośrednio z art. 31 ust. 1 Konstytucji.

Art. 85 § 2 k.p.k. wprowadza pośrednią kontrolę sądową działania obrońcy, w sytuacji, w której w opinii sądu jednoczesna obrona kilku oskarżonych przez jednego obrońcę jest niemożliwa ze względu na kolizję ich interesów procesowych.

We wszystkich wypadkach, gdy ustawodawca zwykły uznał za uzasadnione ustanowienie dostępu do skargi kasacyjnej, musi to być unormowane w zgodzie z normami, zasadami i wartościami konstytucyjnymi. Wykluczone jest ujmowanie skargi kasacyjnej w sposób naruszający standardy rzetelnej procedury sądowej.

Zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego wystąpić mogą tylko ogólnokrajowe władze organizacji pracodawców.

Uzasadnienie skargi konstytucyjnej nie może pozostawać bez związku z postępowaniem prowadzonym w sprawie skarżącego, ani też z wydanymi w jego toku rozstrzygnięciami. Brak takiego związku ma natomiast miejsce w sytuacji, gdy skarżący kwestionuje obowiązek ponoszenia opłaty wynikający w rzeczywistości z innych unormowań aniżeli te, stanowiące podstawę prawną wydanego orzeczenia.

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Skarga konstytucyjna może być skutecznie wniesiona dopiero w sytuacji, gdy skarżący nie dysponuje możliwością uruchomienia dalszego postępowania przed sądem bądź organem administracji publicznej w swojej sprawie.

Skarga formułowana na podstawie decyzji administracyjnej wydanej na podstawie kwestionowanych przepisów wiąże się z koniecznością uzyskania merytorycznego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Od zaniechania ustawodawczego należy odróżnić pominięcie legislacyjne, czyli sytuację, gdy ustawodawca unormował jakąś dziedzinę stosunków społecznych, ale dokonał tego w sposób niepełny, regulując ją tylko fragmentarycznie.

Skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych.

W drodze skargi konstytucyjnej nie można dochodzić ochrony praw lub wolności, których naruszenie wiąże się z brakiem stosownych unormowań w systemie prawa.

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie: p o s t a n a w i a:

Pogląd, w myśl którego Trybunał Konstytucyjny jest sądem i w związku z tym do rozpatrywania skarg konstytucyjnych zastosowanie znajdują wszystkie gwarancje prawa do sądu, o których mowa w art. 45 ust. 1 Konstytucji jest bezzasadny.

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie. p o s t a n a w i a:

Ze zbędnością orzekania mamy do czynienia w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny we wcześniejszym orzeczeniu dokonał oceny zarzutów skargi konstytucyjnej i stwierdził zgodność przepisów zaskarżonego aktu normatywnego ze wskazanymi wzorcami kontroli.

Z samej istoty zastępstwa procesowego wypełnianego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika uprawnione założenie, że pełnomocnik ten będzie działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością.

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie.

Z istoty zastępstwa procesowego wypełnianego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika uprawnione założenie, że pełnomocnik ten będzie działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością.

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, o ile skarżący wskaże ostateczne rozstrzygnięcie o swych prawach, którego podstawę stanowią wskazane w niej przepisy.

Żądanie dokonania kontroli zgodności zaskarżonego przepisu z umową międzynarodową nie może stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji jednoznacznie wynika, że wzorcem kontroli wszczętej na skutek złożenia skargi konstytucyjnej może być wyłącznie przepis Konstytucji.

Ustawa o TK nie przewiduje zawieszenia lub przerwy terminu wniesienia skargi konstytucyjnej uzasadnionych wniesieniem nadzwyczajnych środków zaskarżenia prawomocnych orzeczeń.