Skarżący jest może wystąpić ze skargą konstytucyjną w ciągu trzech miesięcy od dnia doręczenia mu prawomocnego orzeczenia.

Każda oferta może bowiem zostać przyjęta przez przystąpienie do wykonania umowy; kompetencję do złożenia oświadczenia woli w ten sposób posiada jednak ten podmiot, który jest adresatem (nie autorem) kontroferty lub nowej oferty.

Jednym ze sposobów rozwiązania umowy OC jest trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu mechanicznego w okolicznościach niepowodujących zmiany posiadacza, która jednak musi zostać udokumentowana z uwzględnieniem art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm).

Kierowców pojazdów mechanicznych oraz kierowców pojazdów niemechanicznych, czyli m.in. rowerzystów łączy istotna z punktu widzenia regulacji prawnej cecha wspólna jaką jest kierowanie pojazdem. Art. 178a § 2 wraz z fakultatywnym środkiem karnym z art. 42 § 1 k.k. powoduje odstępstwo od zasady równości.

Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego.

Przewidziana w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.) procedura odwoławcza została podzielona pomiędzy sądownictwem powszechnym i administracyjnym - w zależności od powodów odmowy udostępnienia informacji publicznej. Uzasadnieniem tego podziału jest zakres kontroli, który w odniesieniu do sądów powszechnych wykracza poza

Konieczność wyczerpania drogi prawnej stanowi konsekwencję zasady subsydiarności skargi konstytucyjnej, wyrażającej się w tym, że skarżący może skorzystać z tego szczególnego środka ochrony konstytucyjnych praw i wolności dopiero wówczas, gdy zwykłe środki przysługujące mu na podstawie ustaw lub innych aktów prawnych pożądanej ochrony nie zapewniły.

Podstawowym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw jest prawo do sądu. Skarga konstytucyjna pełni rolę pomocniczą i korzystanie z niej jest dopuszczalne dopiero wtedy, gdy sądowa ochrona jest niemożliwa, gdyż źródła naruszeń tkwią w normatywnej treści stosowanego przez sąd lub inny organ władzy publicznej aktu normatywnego.

Byłoby wskazane, aby przy okazji nowelizacji ustaw (rozporządzeń wykonawczych) dotyczących służb mundurowych podjąć krytyczną ocenę sposobu rozwiązania szerszego problemu, a mianowicie charakteru uprawnienia do umundurowania i w konsekwencji deklaracji ustawodawcy, że umundurowanie to funkcjonariusze otrzymują bezpłatnie. Ustawodawca powinien jasno zakreślić granice między regulacją ustawową a wykonawczą

Skarga konstytucyjna powinna obejmować żądanie zbadania zgodności z Konstytucją określonej normy prawnej. Samo użycie zwrotów „ustawa” i „akt normatywny” nie przesądza jeszcze, że ustawodawca miał na myśli tą ustawę czy rozporządzenie, rozumiane jako formalna całość.

Wykładnia orzeczenia w trybie art. 74 ustawy o TK jest możliwa, jeżeli istnieją wątpliwości co do jego treści. Mogą być one spowodowane nie dość precyzyjnym sformułowaniem orzeczenia, jego wadliwym rozumieniem przez uczestnika postępowania, sprzecznymi stanowiskami uczestników co do jego treści lub wątpliwościami co do wykonania (określonych bezpośrednich skutków prawnych) orzeczenia. Wątpliwości te

Zgodnie z art. 66 ustawy o TK „Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi”. Zasada ta wymaga, aby sam skarżący określił akt normatywny lub jego część, które są przedmiotem postępowania. Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli.

Doręczenie prawomocnego wyroku, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, jest zdarzeniem rozpoczynającym bieg terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Podjęcie przez skarżącego dalszych kroków procesowych, związanych z próbą wzruszenia zapadłego już prawomocnego wyroku, pozostaje natomiast bez wpływu na bieg tego terminu.

Jeśli skarżący dopatrywał się niekonstytucyjności rozumienia przepisu w procesie jego stosowania, to jego obowiązkiem było wykazanie, że „utrwalona i konsekwentna praktyka stosowania prawa w sposób bezsporny ustaliła wykładnię danego przepisu prawnego, a jednocześnie przyjęta interpretacja nie jest kwestionowana przez przedstawicieli doktryny.Tylko wtedy przedmiotem kontroli konstytucyjności mogłaby

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie.

Określona w art. 50 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym instytucja „postanowienia tymczasowego” ma specyficzny charakter. Stanowi rozstrzygnięcie formalne i akcesoryjne, o ograniczonym zasięgu czasowym. Postanowienie w tym względzie zapada na posiedzeniu niejawnym, nie kończy postępowania, nie ma ostatecznego charakteru (Trybunał może je uchylić w razie ustania przyczyny jego wydania) i wywiera

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego wobec skarżącego. Zarzuty skargi zaś muszą uprawdopodabniać niekonstytucyjność kwestionowanej regulacji, co oznacza konieczność wywiedzenia ze skarżonych przepisów określonej normy, powołanie właściwych wzorców konstytucyjnych zawierających podmiotowe prawa przysługujące podmiotom prawa prywatnego

Zgodnie z art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c. elementem składowym pisma procesowego, a więc i skargi konstytucyjnej, jest osnowa wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności. Osnowa jest zasadniczą częścią każdego pisma procesowego, w której strona wskazuje swoje żądanie wraz z okolicznościami je popierającymi. Skarga konstytucyjna, aby nosić znamiona cech tego środka ochrony wolności

Rygoryzm przewidziany dla pism procesowych wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowiony w art. 1302 § 3 k.p.c., nie może być uznany za nadmierny. Brak jest podstaw do uznania, że nałożony przez ustawodawcę rygoryzm związany z odrzuceniem nieopłaconej apelacji wniesionej przez stronę reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika narusza prawo do zaskarżenia orzeczenia wydanego przez

Zgodnie z art. 66 ustawy o TK „Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi”. Zasada ta wymaga, aby sam skarżący określił akt normatywny lub jego część, które są przedmiotem postępowania. Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli.

Dla umorzenia postępowania ze względu na zasadę res iudicata wymagana jest tożsamość podmiotowa, jak i przedmiotowa pisma inicjującego postępowanie. Brak podstaw do przyjęcia powagi rzeczy osądzonej nie oznacza jednak, że rozpoznanie kwestii konstytucyjności przepisu (normy prawnej) z perspektywy zbieżnych zarzutów jest prawnie obojętne. Stabilizację sytuacji powstałych w wyniku ostatecznego orzeczenia

Ziszczenie się przesłanki powagi rzeczy osądzonej skutkuje niedopuszczalnością wydania orzeczenia, zatem Trybunał Konstytucyjny umarza postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W postępowaniu wstępnym oznacza to konieczność odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Rygoryzm przewidziany dla pism procesowych wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowiony w art. 1302 § 3 k.p.c., nie może być uznany za nadmierny, ze względu na uprawnione założenie, że będzie on działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością.

Jeżeli wniosek nie odpowiada warunkom formalnym, sędzia Trybunału wzywa do usunięcia braków w terminie 7 dni od daty zawiadomienia.